Dodał admin, 2007-10-12 Autor / Opracowanie: Dorota Rytko

Rozwój motoryczny człowieka uzależniony jest od pewnych, zmieniających się z wiekiem cech, jak wytrzymałość, czy elastyczność tkanki kostnej

Motoryczność człowieka. Główne cechy motoryczne oraz sposoby ich pomiaru.

„ Motoryka lub motoryczność  ludzka to pojęcie obejmujące całokształt czynności ruchowych człowieka, inaczej sferę ruchowej aktywności, słowem to wszystko, co dotyczy poruszaniu się człowieka w przestrzeni na skutek zmian położenia całego ciała lub poszczególnych jego części względem siebie”.

Głównym  zaś czynnikiem rozwoju fizycznego jest ruch, który to jest pojęciem zasadniczym dla teorii wychowania fizycznego.
Przedmiotem nauki o motoryczności jest zatem nieskończone bogactwo kombinacji ruchowych wykonywanych przez człowieka. Motoryczność można więc zatem podzielić na pewne kategorie:
•    motoryczność produkcyjną – tą która służy pracy.
•    motoryczność bojową – związaną z walką o byt, co odbywało się w najdalszych epokach i walką różnomotywacyjną, w cywilizowanym świecie
•    motoryczność sportową – która nie jest w zasadzie motorycznością utylitarną, gdyż tworzy system ruchów o charakterze umownym, konwencjonalnym.

Rozwój motoryczny człowieka uzależniony jest od pewnych, zmieniających się z wiekiem cech, jak wytrzymałość, czy elastyczność tkanki kostnej, gdyż jest to istotne dla pracy mięśni, które tu znajdują oparcie.
Uzależniony jest on też od aparatu więzadłowo- torebkowego – od jego wytrzymałości i elastyczności.
Zasadnicze znaczenie będzie również odgrywała proporcja między poszczególnymi odcinkami szkieletu. Proporcje te oczywiście ulegają zmianie w przeciągu ludzkiego życia.
Istotnym procesem warunkującym rozwój motoryczny jest ciągła innerwacja mięśni, która polega na wzrastaniu zakończeń nerwowych w głąb włókien mięsnych i oplataniu ich jąder. Proces ten kończy się dopiero około 6 roku życia.
Ważnym jest też rozwój układu nerwowego, tutaj również rozwój nie polega na zwiększeniu ilościowym, lecz na powiększaniu ich rozmiarów i co najważniejsze na udoskonaleniu czynnościowym.
Bardzo ważnym czynnikiem dla zrozumienia rozwoju motorycznego dziecka jest proces myelinizacji czyli obrastania komórek nerwowych tkanką tłuszczową. Otoczka myelinowa jest izolatorem, dzięki czemu impuls nerwowy nie rozlewa się poza przewód, którym jest włókno nerwowe.
Dopóki to nie nastąpiło impuls nerwowy pobudzał również inne włókna nerwowe i komórki czym tłumaczy się zbytnią rozrzutność ruchową dziecka, tzn. że na proste nawet bodźce dziecko reaguje jakby „całym sobą” a wybiórczość i oszczędność ruchu jest nabywana stopniowo.

Motoryczność oznacza zdolność organizmu do wykonywania wszelkich aktów ruchowych i tendencję do reagowania ruchem na różne sytuacje. Podłożem motoryczności jest rozwój aparatu ruchu, a także uformowane nawyki ruchowe oraz ich wyobrażenia i motywacja. Ze względu na powiązanie z psychicznymi właściwościami człowieka, szczególnie u małych dzieci, używany jest termin rozwój psychomotoryczny, bowiem ruchliwość dziecka jest najczęściej odzwierciedleniem jego potrzeb, przeżyć i doznań.