Dodał admin, 2007-08-05

Objawy dzieli się na psychiczne, cielesne i zachowania, prowadza one do narastających trudności w stosunkach z ludźmi i pełnieniu określonych ról społecznych. (luniaa)

Druga grupa tych zaburzeń nosi nazwę „stresowe pourazowe”. Są ta opóźnione lub/i przedłużone reakcje na wydarzenie lub istnienie krotko- lub długotrwałej sytuacji o wyjątkowo obciążającym i zagrażającym charakterze(holokaust, gwałt, przeżycie tortur). Występuje dotkliwie, natrętne przypomnienie sytuacji lub wydarzeń we wspomnieniach, wyobrażeniach na jawie lub w snach oraz obojętnienie uczuciowe, izolowanie się, unikanie bodźców wywołujących wspomnienia. Trwają od kilku tygodni do 6 miesięcy.LECZENIE
PSYCHOTERAPIA
Przyjmuje się powszechnie ze psychoterapia jest podstawowa metoda leczenia nerwic. Dlatego tez nie miej ważna jest wiedza teoretyczna lekarza na umiejętność wywierania psychoterapeutycznego wpływu pacjenta. Aby to osiągnąć, lekarz musi porozumieć się z pacjentem, zaspokoić jego oczekiwania, potrzeby uzyskania wsparcia i informacji.
Celem psychoterapii podtrzymującej, która jest stosowana przeważnie w lecznictwie psychiatrycznym ambulatoryjnym, kryzysowym i oddziałach somatycznych jest zmiana stosunku pacjenta do dolegliwości i cierpień, przezywania i reagowania.
Chorzy w pierwszej grupie charakteryzują się pozytywnymi doświadczeniami w rozwiązaniu złożonych problemów i radzeniu sobie z trudnymi sytuacjami. Początek ich zaburzeń był nagły i wiązał się z zaistnieniem sytuacji urazowej z przeżyciem „kryzysu” życiowego.
Chorzy z drugiej grupy znajdują się w sytuacjach, które trudno zmienić, rokowanie przedstawia się niekorzystnie ze względu na długotrwałość, postać zaburzeń, podeszły wiek długi okres stosowania biologicznych metod leczenia.
W sumie dla pacjentów dwóch grup jest ich samopoczucie – najczęściej są napięci, pełni obaw i niepokoju, nieszczęśliwi, bezradni, dlatego tez przede wszystkim potrzebują wsparcia. Chory ma możność podzielenia się swoimi zmartwieniami, kłopotami, przeżyciami, niejednokrotnie może sprawić sobie ulgę mówiąc o wszystkim, widząc u lekarza zainteresowanie, chęć zrozumienia ii udzielenia pomocy. Lekarz jest aktywny w rozmowie, niekiedy nawet dyskretny, udziela informacji, skupia się głównie na aktualnych sprawach sytuacjach, wyjaśnia i tłumaczy, pobudza do aktywności.
W rękach doświadczonego i odpowiedzialnego terapeuty, który zdaje sobie sprawę z możliwości, ograniczeń i niebezpieczeństw tej metody, może ona być skutecznym środkiem pomocniczym w leczeniu np. monosymptomatycznych zaburzeń histerycznych, zaburzeń wegetatywnych, zaburzeń snu itp. Oznacza to, ze za pomocą hipnozy u niektórych chorych można uzyskać ustąpienie objawów, u innych – znaczne odprężenie i poprawę samopoczucia. Do osiągnięcia wyników leczniczych nie jest niezbędne wywołanie głębokiego stanu hipnotycznego
Podobne korzyści przynieść może psychoterapia treningowa, która polega stosowaniu systematycznych planowych ćwiczeń, stopniowo coraz trudniejszych, pomagających w wygaszeniu nieprawidłowych nawyków. Terapia ta jest określana jako terapia behawioralna.