Dodał admin, 2007-10-06 Autor / Opracowanie: Bednar

Wielokrotnie ugrupowania polityczne, broniące swoich partykularnych interesów, nie potrafią zjednoczyć się, aby osiągnąć cel dla dobra ogółu – państwa i jego obywateli.

Z kolei zupełnie inną sprawą jest fakt, że w systemach autorytarnych jednostka lub elita dzierżąca władzę, otoczona przez wybitnych fachowców – prawników, ekonomistów, socjologów, ma możliwość stworzenia i uchwalenia o wiele bardziej kompetentnych, poprawnych i przełomowych aktów prawnych niż parlament, któremu niejednokrotnie zdarza się uchwalenie bubla prawnego - ustawy z lukami, w ogóle nieadekwatnej do panujących warunków, oderwanej od rzeczywistości, czasami nawet niezgodnej z panującą konstytucją. Wszystko wynika z niewiedzy dużej części deputowanych, ich braku przygotowania merytorycznego, a czasem z ich nadgorliwości, chęcią ominięcia lub naciągnięcia prawa dla swoich celów i korzyści. Także nieustające przepychanki pomiędzy ugrupowaniami politycznymi o kształt ustawy wcale jej nie poprawiają, a pogarszają. Rządy grupy fachowców, którzy bez ograniczeń mogą uchwalać prawo, nie zważając na opinię grup społecznych, która często różni się od tego, czego wymaga dobro państwa i ogółu, mają jeszcze jedną zasadniczą zaletę – przy wytężonej pracy, kiedy zachodzi potrzeba przeprowadzenia jak najszybszych przemian na polu gospodarki, prawa, administracji itp. np. w obliczu jakiegoś zagrożenia zewnętrznego, są w stanie przeprowadzić reformy sprawnie i relatywnie w małym przedziale czasowym. Uważam, że daje to w pewnych sytuacjach jedyny sposób zapobieżeniu kryzysowym sytuacjom. Przykładem może być Portugalia pod władzą wojskowych w latach dwudziestych XX wieku. Dramatyzm sytuacji finansowej spowodował, ze powołano do rządu profesora ekonomii, Uniwersytetu w Coimbrze Antonio Oliveira Salazara. Szybko zrównoważył on budżet, ustabilizował walutę, poddał dyscyplinie administrację finansową. Po objęciu przez niego władzy przez 40 lat uniwersytet był główną bazą rekrutacji najwyższych urzędników państwowych . Więc trudno byłoby w tym przypadku postawić zarzut, że rządzili ludzie, którzy się do tego nie nadawali.
Trzeba zauważyć, iż system władzy autorytarnej największymi sukcesami może się pochwalić w dziedzinach gospodarczych. Wynikało to głównie z tego, że reżimy autorytarne obietnicą powszechnego dobrobytu chciały uzyskać legitymację społeczeństwa i jego przyzwolenie na sprawowanie rządów. Niejednokrotnie też to właśnie kryzysy ekonomiczne były przyczyną odejścia od demokratycznych rządów parlamentarnych na rzecz systemu autorytarnego, który miał wyciągnąć państwo z zapaści ekonomicznej i zapewnić długofalowy rozwój gospodarczy. Oczywiście nie brakowało całkowitych niepowodzeń na tym polu takich jak próby stworzenia autarkii. Niekiedy jednak obietnice powszechnego dobrobytu były realizowane poprzez reformy społeczne (przeważnie pomoc socjalna państwa w postaci zasiłków, rent itp. dla najuboższej części ludności), osiągnięte w dużej mierze dzięki obłożeniu warstw zamożniejszych wysokimi podatkami i nacjonalizacji wielu gałęzi gospodarki. W sferze gospodarczej, w niektórych systemach autorytarnych, dużą rolę odgrywał także korporacjonizm (znalazł zastosowanie w Hiszpanii, Portugalii, część państw Ameryki Łacińskiej). Korporacje miały łączyć interesy robotników, rolników, biznesmenów itd. Ponieważ każdy należał do jednego z gospodarczych sektorów społeczeństwa, wszyscy byli w nim reprezentowani. Poza tym państwowy korporacjonizm zakładał znaczący poziom interwencji państwa w stosunki pomiędzy biznesem a światem pracy . To rozczarowania opartym na indywidualizmie systemem konkurencji (fundamentalną podstawą gospodarek liberalnych systemów demokratycznych) spowodowały nawiązanie do koncepcji polegającej na współpracy i społecznej harmonii. Niektóre autorytaryzmy szły zupełnie w odwrotnym kierunku. Generał Augusto Pinochet, dyktator Chile w latach 1973 – 1990, w wywiadzie dla „Polityki” (2/98) stwierdził, że zapoczątkowane przez niego reformy kraju byłyby nie do przeprowadzenia w kraju demokratycznym, pierwsi bowiem przestraszyliby się ich politycy . A była to naprawdę kuracja wstrząsowa. Twarda realizacja podręcznikowego wręcz modelu liberalizmu, opartego na kilku zasadniczych filarach (oczywiście, ze wszystkimi tego konsekwencjami, a więc m.in. bardzo dużym rozwarstwieniem dochodów, czyli biegunami nędzy i bogactwa oraz zredukowaniem do minimum opiekuńczej funkcji państwa).