Dodał admin, 2007-10-06 Autor / Opracowanie: Bednar

Wielokrotnie ugrupowania polityczne, broniące swoich partykularnych interesów, nie potrafią zjednoczyć się, aby osiągnąć cel dla dobra ogółu – państwa i jego obywateli.

Nic dziwnego, że przybywa obywateli, którzy uważają, że nie mają na nic wpływu, przybywa tych, którzy myślą o rządach twardej ręki, a więc niekoniecznie o parlamencie jako emanacji Narodu. W autorytaryzmie można nie liczyć się z opinią społeczną przy podejmowaniu decyzji, które wprawdzie na początku są uciążliwe i mogą powodować niezadowolenie pewnych grup, aczkolwiek procentują w przyszłości (w przypadku planu Hausnera racjonalizacja wydatków publicznych zaowocuje lepszymi wynikami na polu gospodarczym np. wzrostem gospodarczym, który z kolei stymuluje zwiększenie zatrudnienia, na czym korzystają najubożsi itp.).
Czasami zdarza się, że rządy autorytarne nie zawsze zastępowały rządy demokratyczne. W Ottomańskiej Turcji jednoosobowe rządy sułtańskie (chociaż w praktyce były to dyktatorskie rządy młodotureckiego triumwiratu Enver Pasza, Talât Pasza i Cemal Pasza) zostały zastąpione przez jedynowładztwo Mustafy Kemala Paszy Atatürka, który poświecił całe swoje życie zawziętej, mozolnej pracy nad odbudową i reformą państwa. Zniósł sułtanat, przeprowadził reformy administracyjne i skarbowe, laicyzację i europeizację państwa. Wydatnie przyczynił się do obrony niepodległości i suwerenności Turcji . Jego rolę w historii Turcji można porównać do roli Piłsudskiego w Polsce. Sytuacja ta udowadnia, iż w pewnych przypadkach władza autorytarna, która całkowicie nie sprawdza się w rządzeniu państwem, nie radzi sobie w rozwiązywaniu rzeczywistych problemów, może być zastąpiona przez inny reżim autorytarny (oparty na innych podstawach ideologicznych i systemowych), który rokuje nadzieję na modernizację i naprawę kraju i w rzeczywistości zapewnia państwu rozwój i odpowiednio go reformuje.
Winston Leonard Spencer Churchill (1874 - 1965), premier Wielkiej Brytanii, w swoim przemówieniu w Izbie Lordów 11 listopada 1947 roku powiedział: „Stwierdzono, że demokracja jest najgorszą formą rządu, jeśli nie liczyć wszystkich innych form, których próbowano od czasu do czasu”. Jednakże władza w systemie demokracji parlamentarnej nie zawsze funkcjonuje dobrze. Przykładem może być tutaj Wenezuela. W kraju, który ma trzecie co do wielkości rezerwy ropy naftowej i gazu ziemnego na świecie i jest trzecim w świecie ich eksporterem, ponad trzy czwarte społeczeństwa żyje w nędzy. Kraj, który mógł być Kuwejtem lub Arabią Saudyjską, jedną nogą nadal tkwi w Trzecim Świecie. Gdy w Wenezueli zapanowały rządy demokratyczne, (po wojskowych dyktaturach), były one tak nieudolne i skorumpowane, że zamiast przyczynić się do umocnienia wiary w demokrację – spowodowały jej kompromitację. Zapanowała „koruptokracja”, powszechne rozgoryczenie, próżnia polityczna . System demokratyczny nie jest z założenia idealny, ale funkcjonuje o tyle dobrze o ile w państwie są wykształcone uczciwe, odpowiednio szerokie elity polityczne. Jeżeli elity te są zbyt wąskie lub zupełnie ich brak, system demokratyczny w danym państwie jest przeżarty przez korupcję i ogromne nadużycia. W tej sytuacji system autorytarny, w którym rządzi jednostka lub/i wąskie, elitarne grono wykształconych ludzi i fachowców, wydaje się o wiele lepszym rozwiązaniem. Nie sprzyja też stabilizacji demokratycznej siła konserwatyzmów w nowych demokracjach (wielkiej własności ziemskiej, Kościołów, aparatów biurokratyczno – militarnych bardzo niechętnych demokracji). Nie jest też zjawiskiem nowym, że często deputowani wkraczają w uprawnienia władzy wykonawczej. Tak było zawsze, gdyż władza wykonawcza jawi się jako coś bez porównania bardziej konkretnego niż żmudne uchwalanie prawa. Jednak nasuwają się tutaj pytania czy z wolna nie rozstajemy się z monteskiuszowską zasadą trójpodziału władzy? Czy parlament nie wkracza na tereny, które do niego nie należą, demolując przy okazji państwo prawa, zasadę równowagi władz, a więc i porządek demokratyczny? Polityka wchodzi na niebezpieczną drogę, jeśli parlament nie przestrzega zasad przez siebie ustalonych i próbuje wychodzić poza konstytucyjne ramy, starając się zdominować inne władze i instytucje. Uzdrowieniem sytuacji może być (oczywiście nie musi) pójście w kierunku autorytaryzmu, silnego systemu prezydenckiego, który z kolei jest przewagą władzy wykonawczej nad innymi, lecz łatwiej o światłe, prawe i mądre rządy jednostki i wąskiej grupy jego doradców niż parlamentu (o ile zostaną spełnione warunki, iż wódz sprawuje władzę na mocy przywiązania i zaufania do swej osoby, panuje przy pomocy osobistego sztabu zarządzającego i uzyskuje akceptację społeczną ), szczególniej, jeżeli deputowani dbają nie tyle o rację stanu państwa i jego interes a raczej o zabezpieczenie własnych, partykularnych interesów.