Dodał admin, 2007-10-06 Autor / Opracowanie: Bednar

Wielokrotnie ugrupowania polityczne, broniące swoich partykularnych interesów, nie potrafią zjednoczyć się, aby osiągnąć cel dla dobra ogółu – państwa i jego obywateli.

Zgodnie z etymologią esencją autorytaryzmu jest zasada autorytetu, czyli powagi i mocy silnej władzy państwowej należącej do jednostki. Za prekursora autorytaryzmu i jego ideologii uznaje się Napoleona Bonaparte . Bonapartyzm pojawił się w kraju ogromnie znużonym rewolucją, ale też głęboko przez nią przeoraną. Postrewolucjny charakter tego reżimu zmuszał do uspokajania ludzi, którzy mimo wszystkich rozczarowań nie chcieli powrotu do starego reżimu. Bonaparte obiecywał Francuzom ład i stabilność, ale zarazem kontynuacje tego, co w rewolucji trwałe i wartościowe (m. in. racjonalnej organizacji władzy). Bonapartyzm (w swym pierwszym wydaniu w latach 1799 – 1814), mimo iż ujawnił cechy nieprzyjemne: polityczne ubezwłasnowolnienie obywateli, stworzenie brutalnego systemu społeczeństwa, pogłębienie tendencji elitaryzmu itp. to jednak racjonalnie zorganizował społeczeństwo, terytorium państwa, jego struktury i prawa . Można stwierdzić, iż Napoleon wydobył Francję z chaosu rządów dyrektoriatu, zapewnił jej silny rząd i unowocześnił strukturę państwową. Zadbał także o rozwój gospodarczy kraju. Parlament stworzony przez Napoleona (trzyizbowy – mianowany Senat, Trybunat i Ciało Prawodawcze) był jedynie marionetką w jego rękach. O wszystkim decydował sam Bonaparte wraz z mianowaną przez siebie Radą Stanu, która złożona ze świetnych prawników zajmowała się tworzeniem projektów ustaw. W ten sposób „cesarz Francuzów” mógł przeprowadzić skuteczne reformy, co w realiach demokracji parlamentarnej w ówczesnej Francji byłoby to bardzo utrudnione, wręcz niemożliwe. Bez autorytarnych rządów Napoleona nie byłoby silnej Francji, a bez silnej Francji zdobycze Wielkiej Rewolucji Francuskiej nie zostałyby rozprzestrzenione na bagnetach wojsk francuskich po Europie.
Pomijając tutaj wszelkie negatywne cechy systemów autorytarnych chciałbym zauważyć, iż uprawnienia jednostki lub grupy rządzącej państwem, z założenia tego systemu bardzo szerokie, wykorzystywane w światły, umiejętny i sprawiedliwy sposób mogą służyć dobru państwa i jego mieszkańców. W odróżnieniu od systemów demokratycznych, autorytaryzm nie jest ograniczony chociażby długim i skomplikowanym trybem legislacyjnym stanowienia prawa, wielokrotnie wymagającym porozumienia różnych stronnictw i ugrupowań politycznych, co bywa czasami utrudnione, a zdarza się, że w niektórych przypadkach prawie niemożliwe. Sytuacja w parlamencie jest tym bardziej skomplikowana w okresie zbliżania się terminu upływu kadencji i przeprowadzenia nowych wyborów. Wtedy to ugrupowania polityczne znajdujące się w parlamencie w wielu takich okolicznościach prześcigają się w uchwalaniu populistycznych ustaw, stanowią takie prawo, aby przypodobać się wyborcy, niejednokrotnie przydzielają środki finansowe z budżetu na doraźną pomoc dla ubogich a zarazem szerokich warstw społeczeństwa, które mogłyby poprzeć dane ugrupowanie lub ugrupowania w zbliżających się wyborach (jest to postępowanie bardzo szkodliwe dla budżetu państwa, szczególnie jeżeli i bez tego wydatki socjalne bardzo nadwerężają państwowe finanse). Znamiennym tego przykładem jest obecna sytuacja w Polsce. Zwłaszcza zważywszy na powszechną w polskim parlamencie skłonność do rozdawania pieniędzy na prawo i lewo w ramach demonstrowania lewicowej i prawicowej wrażliwości Można zauważyć taką tendencje, że w raz ze zbliżaniem się wyborów do parlamentu większość polskich ugrupowań politycznych porusza kwestie wrażliwe społecznie (np. sprawa waloryzacji rent i emerytur lub zasiłków dla bezrobotnych) i dąży do ich takiego rozwiązania, które zapewniłoby poparcie danej warstwy społecznej. Korzystając dalej z przykładu ostatnich wydarzeń w III Rzeczypospolitej: plan racjonalizacji wydatków zwany planem Hausnera, tak rozsławiony jako ratunek dla finansów państwa, został w znacznej części rozmyty właśnie po to, żeby „przypodobać” się grupom społecznym, w których interesy ten plan uderza. Nasuwają się tutaj wnioski, że często plany reform bądź naprawy państwa wymagają wyrzeczeń pewnych grup jego mieszkańców, jednakże w systemach demokratycznych bardzo trudno jest w tym przypadku pogodzić interes państwa (przeprowadzenie koniecznych reform) z interesem niektórych jego obywateli, na straży których stoją różnorakie ugrupowania polityczne skutecznie blokując wprowadzenie odpowiednich, często niezbędnych reform. System parlamentarno-gabinetowy sprawdza się przy stabilnym systemie partyjnym. Takiego w wielu państwach często nie ma. Partie powstają i znikają z kadencji na kadencję. Każda kadencja jest więc grą o wszystko, o przedłużenie bytu parlamentarnego, stąd tendencje do przedsiębrania działań, które pozwoliłyby ten cel osiągnąć (w większości przypadków sprowadza się to do wysuwania haseł populistycznych i rozdawnictwa środków z budżetu).