Dodał admin, 2007-09-01 Autor / Opracowanie: meteormez

Aby zrozumieć, jaką rolę odgrywają komputery w systemach sieciowych, rozważmy Internet. Internet jest ważnym zasobem, istotnym w funkcjonowaniu biznesu, przemysłu i szkolnictwa

Sygnał ten chwilowo przerywa działanie komputera, który może podjąć decyzję, co przetwarzać w następnej kolejności. Ponieważ różne sygnały wysłane do komputera na tej samej linii przerwań nie mogłyby być zrozumiane przez komputer, dla każdego urządzenia musi być określona niepowtarzalna wartość oraz ścieżka do komputera. Przed pojawieniem się urządzeń typu Plug-and-Play (PnP) użytkownicy często musieli ręcznie ustawiać wartości IRQ i znać je, kiedy dodawali do komputera nowe urządzenie.
Podczas wyboru typu karty należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:
• Protokoły — Ethernet, Token Ring lub FDDI
• Typy mediów — skrętka, kabel koncentryczny, dostęp bezprzewodowy lub światłowód
• Typ magistrali systemowej — PCI lub ISA
We wczesnych latach sześćdziesiątych pojawiły się modemy, które służyły do łączenia terminali z komputerem centralnym. Wiele firm dzierżawiło wówczas czas komputera, gdyż było to bardziej opłacalne niż posiadanie na miejscu niezmiernie drogich maszyn. Prędkość połączenia była bardzo mała i wynosiła 300 bitów na sekundę (b/s), co odpowiada około 30 znakom na sekundę.
Kiedy w latach siedemdziesiątych komputery osobiste stały się tańsze, pojawiły się usługi (biuletyny) BBS (Bulletin Board Systems). Tego typu rozwiązania umożliwiały użytkownikom łączenie się z biuletynami dyskusyjnymi w celu wysyłania lub odczytywania wiadomości. Prędkość 300 b/s była do przyjęcia, ponieważ niewielu ludzi potrafi pisać lub czytać tak szybko. We wczesnych latach osiemdziesiątych liczba użytkowników usług BBS rosła wykładniczo i wkrótce okazało się, że 300 b/s to za mało, aby przesyłać duże pliki i grafikę. W latach dziewięćdziesiątych modemy pracowały z prędkością 9600 b/s i do roku 1998 osiągnęły prędkość 56 kb/s (56 000 b/s), która jest obecnie standardem.
Usługi szybkiego przesyłania danych, takie jak DSL i modemy kablowe, które znalazły początkowo zastosowanie w firmach, zaczęły stopniowo zdobywać rynek użytkowników prywatnych. Usługi te nie wymagają już stosowania drogiego sprzętu lub dodatkowej linii telefonicznej. Są to usługi dostępne przez cały czas, które umożliwiają natychmiastową łączność i nie wymagają nawiązywania połączenia dla każdej sesji. Zwiększa to niezawodność i elastyczność systemu oraz umożliwia współdzielenie połączenia z Internetem przez użytkowników w małych biurach i w sieciach domowych.
TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol) jest zestawem protokołów bądź reguł, które zostały utworzone w celu umożliwienia współdzielenie poprzez sieć zasobów współpracujących komputerów. Aby móc korzystać z zestawu protokołów TCP/IP na stacji roboczej, należy go skonfigurować przy użyciu programów narzędziowych zawartych w systemie operacyjnym. W systemach operacyjnych Windows i Mac OS proces ten przebiega bardzo podobnie.
Ping jest podstawowym programem umożliwiającym sprawdzenie, czy określony adres IP istnieje i może przyjmować żądania. Jego nazwa jest akronimem od angielskiego określenia Packet Internet (Inter-Network) Groper (pakietowy poszukiwacz internetowy), który został wymyślony na zasadzie dopasowania do dźwięku towarzyszącego impulsowi sonaru odbitemu od obiektu znajdującego się pod wodą.
Działanie polecenia ping polega na wysyłaniu pod podany adres pakietów IP szczególnego rodzaju, zwanych datagramami ICMP (Internet Control Message Protocol) typu „prośba o echo” (Echo Request). Każdy wysłany pakiet zawiera żądanie wysłania odpowiedzi. Dane uzyskane po odebraniu odpowiedzi ukazują liczbę operacji zakończonych pomyślnie oraz czas przesyłania pakietów w obie strony. Na podstawie tych informacji można określić, czy istnieje połączenie z adresem docelowym.