Dodał admin, 2007-08-05

Zaburzenia odżywiania występują pod dwiema postaciami: jadłowstrętu psychicznego - zwanego anoreksją (anorexia nervosa) oraz żarłoczności psychicznej - zwanego bulimią (luniaa)

Terapia grupowa - ma charakter terapii uzupełniającej. Najczęściej odbywa się na oddziałach szpitalnych, powstają też powoli grupy przy poradniach, umożliwiające leczenie ambulatoryjne. Jest to specyficzna forma leczenia - jedne osoby nie wyobrażają sobie wypowiadania swoich problemów na forum grupy, inne przeciwnie - bezpieczniej czują się wśród osób cierpiących podobnie. Nie ma powodu, aby naciskać na terapię grupowa, jeśli pacjentka [pacjent] nie chce w niej uczestniczyć.

Terapia rodzinna - bardzo istotna, choć również o charakterze wspomagającym. Pozwala rozpracować dysfunkcyjne relacje rodzinne, które często jej członkom nawet ciężko zauważyć. Dodatkowo ułatwia bliskim osoby chorej radzenie sobie z jej zaburzeniami oraz przygotowuje klimat rodzinny na przyjęcie wyleczonej pacjentki.

Leczenie szpitalne - jest przedmiotem wielu obaw chorych osób. Przede wszystkim należy pamiętać, że pobyt na oddziale ma na celu głównie dożywienie pacjentki [pacjenta]. Jeśli ktoś zdecyduje się na leczenie ambulatoryjne zanim jego organizm przestanie znosić ciężary choroby, nie będzie musiał trafić do szpitala. Innymi słowy, jeśli boisz się, że będziesz musiała trafić do szpitala, podejmij terapię u psychologa zanim Twój organizm przestanie sobie radzić sam.

Jeśli już jest za późno, organizm jest wychudzony i wyniszczony, bywa konieczny pobyt w szpitalu. Zależnie od tego, jaki to szpital i jaki oddział programy terapeutyczne bywają oczywiście różne. Nie wolno nie doceniać konieczności hospitalizacji, jeśli ona zaistnieje. Anoreksja jest choroba śmiertelna i jeśli niezbędna staje się stała opieka lekarska, trzeba robić wszystko, żeby się jej podporządkować

Żarłoczność psychiczna (bulimia)
Jest również chorobą o podłożu psychicznym. Są to okresowe napady żarłoczności z utratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów. Chorzy na bulimię czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu.
Osoby te zdają sobie sprawę, że jedzenie wymknęło się spod ich kontroli, próbują między okresami obżarstwa rygorystycznie przestrzegać diety i opanować napady żarłoczności. Wstydzą się tego i utrzymują w tajemnicy przed najbliższym otoczeniem, często objadając się nocą.
Bojąc się przybrać na wadze, stosują diety aż do głodowania między napadami objadania się. Intensywnie ćwiczą (pływanie, biegi, gimnastyka), prowokują wymioty i nadużywają środków przeczyszczających i moczopędnych. Bywa, że po wymiotach odczuwają tak wielką ulgę, że przejadają się po to, aby je wywołać.

Przyczyny bulimii:
Traktowanie jedzenia jako namiastki miłości - osoba, która czuje się osamotniona, pusta i niekochana, je, aby zrekompensować te negatywne uczucia.
Obrona przed seksem - niektóre kobiety obawiają się seksu. Otyłością wysyłają sygnał: "Nie jestem atrakcyjna, nie chcę seksualnych relacji".
Stresujące wydarzenia życiowe (kłótnie, choroby, śmierć w rodzinie) - pacjenci z bulimią przejadają się, ponieważ pokarm powoduje wydzielanie w mózgu serotoniny, która może poprawić ich samopoczucie i ułatwić odprężenie i wypoczynek.
Niska samoocena i towarzyszące im częste okresy niepokoju, które mogą łagodzić gwałtowne napady obżarstwa.