Dodał admin, 2007-08-05

Zaburzenia odżywiania występują pod dwiema postaciami: jadłowstrętu psychicznego - zwanego anoreksją (anorexia nervosa) oraz żarłoczności psychicznej - zwanego bulimią (luniaa)

Przebieg choroby:
Nie przyjmowanie pożywienia i wyczerpująca gimnastyka prowadzą prosto do ogólnego wyniszczenia organizmu. Proces rozpoczyna się utratą miesiączki (dziewczęta) i utratą erekcji (chłopcy). Zgrabność przeradza się w szczupłość, szczupłość w wychudzenie, a wychudzenie jest o krok od wygłodzenia. Jeśli szybko nie zacznie się działać oczy i policzki zapadną się, następnie skóra będzie przypominać worek, zaczną wypadać włosy, a także zęby. Jeżeli pacjent zacznie się leczyć dzięki lekarzom i rodzinie wróci do normalnego życia. Ale często bywa, że chory odmawia jakiejkolwiek interwencji i ciągnie swoje paranoje aż do śmierci.

Psychika chorej osoby:
Psychiatra, który leczy dziewczyny chore na wilczy głód i jadłowstręt psychiczny, twierdzi, że lekarzy najbardziej zaskakuje, iż anorektyczki potrafią nie zjeść nic przez np. dwa dni z kolei, a przy tym uprawiać swoją męczącą serię ćwiczeń. To nie tylko choroba ciała, anoreksja głównie oddziaływuje na psychikę. Chory bardzo się wstydzi, gdy musi się przyznać do nałogu, albo kiedy ktoś z jego bliskich sam się zorientuje. Psychika chorych jest całkowicie zawładnięta sprawami związanymi z jedzeniem. Myśli bezustannie krążą wokół problemu, jak ograniczyć ilość przyjmowanego pokarmu. Chorzy niemoralnie postrzegają swoją wagę i swoje kształty- świadczy to o ich niskiej samoocenie, nie biorą pod uwagę faktu, iż ważą o wiele za mało, schudnięcia do postaci szkieletu nie postrzegają jak choroby. .

Powikłania:
chorzy zrywają kontakty towarzyskie, nie nawiązują związków partnerskich, nie mają stosunków seksualnych
śmierć to najbardziej przerażający skutek anoreksji 20% chorych chorobę kończy śmiercią
30% anorektyków pozostaje zagrożonych chorobą i latami przebywa okresowo w szpitalach (ze względu na konieczność sztucznego odżywiania) lub prowadzi w miarę normalne życie
u 25% chorych zaburzenia łaknienia utrzymują się do końca życia; mogą one ustabilizować się na poziomie, na którym pobyt w szpitalach będzie niepotrzebny
około 25% chorych „wyrasta” z „nałogu”, który po prostu mija po osiągnięciu dojrzałości płciowej.

Metody leczenia:
Psychoterapia jest absolutnie podstawowa metoda leczenia zaburzeń łaknienia. Błędem jest myślenie, że by wyleczyć anoreksję czy bulimię wystarczy zacząć "normalnie" jeść. Jeśli nawet chora osoba będzie w stanie wdrożyć na jakiś czas zdrowy jadłospis, to nie znikną przyczyny, które do zaburzeń doprowadziły. Anorektyczka czy bulimiczka mimo szczerych starań niestety prawdopodobnie po jakimś czasie wróci do swoich złych nawyków.

Zaburzenia łaknienia można jednak wyleczyć, nawet całkowicie, nie jest prawda, że musi pozostać po nich ślad. Może, ale nie musi. Skoro anoreksja jest choroba o podłożu psychicznym, to nie można tegoż podłoża w zamiarze wyzdrowienia ignorować. Walka z anoreksja, jeśli ma być uwieńczona sukcesem, wymaga współpracy z psychoterapeuta. Terapia może przebiegać w wielu formach, spośród których najważniejsze to:

Terapia indywidualna - podstawowa, najczęściej spotykana forma leczenia. Polega na indywidualnych rozmowach terapeuty z pacjentka [pacjentem]. Wbrew pozorom, rozmowy te wcale nie musza dotyczyć jedzenia, wagi, kilogramów i zazwyczaj nie dotyczą. Rozpracowywane są natomiast problemy, które miały wpływ na zaistnienie choroby.