Dodał admin, 2007-08-30 Autor / Opracowanie: Dorota Rytko

Źródła mówią o duńskim pochodzeniu piłki ręcznej i łączą ją z nazwiskiem Holgera Nielsena, ale również Niemcy i Czechy dowodzą o swoich korzeniach tej gry.

PIŁKA RĘCZNA W CZECHACH
Należy wspomnieć również o czeskich korzeniach piłki ręcznej. Źródła wskazują, że piłka ręczna w Czechach rozwinęła się z gry zwanej „hazena”. Twórcą hazeny zapoczątkowanej w Czechach w 1906 roku był nauczyciel wychowania fizycznego z Pragi A. Kristol. Opracował on przepisy hazeny jako sposób oderwania młodzieży od niebezpiecznej jego zdaniem piłki nożnej. W Czechach hazena zdobyła wielu zwolenników zwłaszcza wśród młodzieży męskiej.
W 1919 roku powstał Czeski Związek Hazeny, z Czech przeniosła się ona do Jugosławii a w roku 1925 także do Polski. Jedyne Mistrzostwa Świata w hazenie rozegrano w 1934 roku. Wzięły w nich udział drużyny z Czech , Jugosławii i Polski.
Lata trzydzieste były dla piłki ręcznej okresem rozkwitu i dużej popularności. Rozpowszechniła się ona na kraje inne, między innymi Szwecję, Norwegię, Finlandię, Szwajcarię, Belgię, Holandię a także Japonię.
W 1928 roku powstała Międzynarodowa Federacja Piłki Ręcznej (IHF), która swoją siedzibę miała w Amsterdamie a następnie w latach sześćdziesiątych została przeniesiona do Bazylei. Do roku 1976 członkostwo uzyskały 63 międzynarodowe federacje piłki ręcznej. Pierwsze Mistrzostwa Świata mężczyzn w piłce ręcznej 7 i 11 osobowej rozegrano w Niemczech w 1938 roku. Mistrzostwa kobiet zainaugurowano dopiero po II wojnie światowej. Od 1952 roku przeprowadzane były rozgrywki zespołów 11 osobowych, a od 1956 roku 7 osobowych. Po olimpiadzie berlińskiej piłka ręczna wprowadzona została do rywalizacji olimpijskiej dopiero w 1972 roku na Olimpiadzie w Monachium. W 1076 roku w Montrealu dopuszczone zostały do rywalizacji również drużyny kobiecej piłki ręcznej.

HISTORIA PIŁKI RĘCZNEJ W POLSCE
Historia piłki ręcznej w Polsce sięga roku 1917, kiedy to gra ta rozpowszechniła się wśród internowanych w Szczypiornie legionistów polskich.
Z zasadami piłki ręcznej zapoznali ich strażnicy niemieccy, od nazwy miejscowości zaś przejęła nazwę gra – szczypiorniak ( nazwa ta utrzymała się do roku 1955).
Po roku 1918 na części Śląska odzyskanej przez Polskę zachowały się dawne Niemieckie drużyny, które przez pewien czas miały nawet własny związek.
Piłka ręczna przeniosła się ze Śląska do Krakowa oraz do Lwowa, Warszawy, Łodzi i Poznania. Patronat nad grą sprawował początkowo , działający na Śląsku Polski Związek Palanta i Gier Ruchowych. W 1929 roku Polski Związek Gier Sportowych został przyjęty na II zjeździe IHF w poczet Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej.
Polskie drużyny brały udział prawie we wszystkich mistrzostwach Europy i świata.
Od roku 1930 rozgrywano w Polsce mistrzostwa w piłce ręcznej 11 osobowej mężczyzn. Pierwszymi mistrzami Polski zostali w tej grze piłkarze KS „Cracovia”.
Kobiety w tym czasie uprawiały hazenę, która przywędrowała do nas z Czech, a którą w 1925 roku wprowadziła i rozpowszechniła wśród zawodników klubu „Polonia” Warszawa lekkoatletka Sława Szmidtówna. Mistrzostwa Polski w hazenie rozgrywano w latach 1929 – 1937.
W roku 1938 kobiety rozegrały pierwsze Mistrzostwa Polski w piłce ręcznej 7 osobowej.
Po II wojnie światowej Mistrzostwa Polski mężczyzn w piłce ręcznej 11 osobowej były rozgrywane do roku 1963, a od 1965 roku rozgrywano już mistrzostwa w siedmioosobowych drużynach. Rozgrywki kobiecej 11 osobowej piłki ręcznej odbywały się przejściowo w latach 1953 – 1962. Obecnie zarówno kobiety jak i mężczyźni grają w piłkę ręczną 7 osobową.
Do największych sukcesów polskiej piłki ręcznej należy zdobycie brązowego medalu na Igrzyskach Olimpijskich w 1976 roku oraz w Mistrzostwach Świata w 1982 roku.