Dodał admin, 2007-08-08 Autor / Opracowanie: Zenon Depta

Australia jest najmniejszym kontynentem Ziemi o powierzchni niecałych 7,7 milionów km2, co stanowi około 5% ogólnej powierzchni lądów na świecie. Jest jedynym zamieszkanym kontynentem…

FLORA I FAUNA
Na skutek dość wczesnego odizolowania się kontynentu od innych lądów, biosfera Australii jest dosyć osobliwa i obfituje w wiele dziwacznych form niespotykanych na innych kontynentach. Wnętrze kontynentu zajmują pustynie piaszczyste bez roślinności oraz półpustynie ze słonoroślami i kolczastymi krzewinkami (karłowate akacje, eukaliptusy, kazuaryny, łobody) tworzące tak zwany skrub. Pustynie i półpustynie graniczą, zwłaszcza od północy, ze stepami twardolistnych traw. Na północy stepy przechodzą w sawanny, a te w lasy monsunowe. Wybrzeża południowo - wschodnie i południowo - zachodnie porastają lasy wawrzynolistne i zimozielone zarośla. Odrębna jest roślinność wschodniej części Australii: na obszarach o dużych opadach (głównie półwysep Jork) rosną wiecznie zielone lasy podrównikowe (figowce, palmy, pandanusy, liany i epifity), a na wybrzeżach północnych - namorzyny. Dalej na południe, w górach, występują wiecznie zielone lasy araukarii i notofagusów (buk południowy). Na najwyższych wzniesieniach Alp Australijskich znajduje się roślinność alpejska.

Faunę Australii bardzo licznie reprezentują torbacze takie jak kangury, koala (na zdjęciu), kret workowaty, wilk workowaty czy wombat. Można tu również spotkać rzadki i najosobliwszy rząd ssaków – stekowce (ssaki znoszące jaja) reprezentowany przez kolczatki i dziobaki. Ssaki łożyskowe, są reprezentowane przez nietoperze, nieliczne gryzonie i psa dingo, który przybył na kontynent wraz z ludami pierwotnymi. Bardzo ciekawa jest fauna ptaków – reprezentują ją strusie emu, altanniki, papugi, ptaki rajskie, kazuary. Wśród ryb można spotkać endemiczny gatunek rogozęba, będący przedstawicielem ryb dwudysznych. Wśród gadów znajdujemy tu krokodyla różańcowego i wiele gatunków węży. Na uwagę zasługuje także Wielka Rafa Koralowa

HISTORIA
Rdzennymi mieszkańcami Australii są Aborygeni. Według różnych szacunków ich liczbę przed przybyciem na kontynent Europejczyków od 300 tysięcy do 1 miliona. Pod względem antropologicznym Aborygeni tworzą odrębny typ australoidalny, wykazujący podobieństwa zarówno do typu negroidalnego, jak i europeidalnego. Przodkowie Aborygenów pojawili się w Australii około 40-60 tysięcy lat temu, przedostając się na te tereny prawdopodobnie z Azji, nie wiadomo jednak, czy zasiedlenia dokonali jednorazowo, czy fale ich migracji powtarzały się. Aborygeni nie stworzyli nigdy wspólnego języka i struktur państwowych, prowadząc plemienny i koczowniczy tryb życia. Gospodarka Aborygenów opierała się na zbieractwie, łowiectwie i rybołówstwie. Aż do czasu przybycia Europejczyków nie znali oni rolnictwa ani hodowli, nie posiadali umiejętności obróbki metali, obce było im tkactwo oraz garncarstwo. Ich wytwórczość ograniczała się do obróbki kamienia, drewna, kory, włókien roślinnych, a także materiałów pochodzenia zwierzęcego. Są oni twórcami licznych malowideł i rzeźb skalnych związanych z ich obrzędami. Obecnie rozproszeni są po całym regionie, część z nich zamieszkuje miasta i rezerwaty.

W Europie pierwsze wiadomości o istnieniu dużego lądu w południowej części Oceanu Spokojnego posiedli Portugalczycy. Już na początku XVI wieku dotarli oni do Archipelagu Malajskiego. Niemniej jednak w związku z porozumieniem zawartym z Hiszpanią, na podstawie którego wszystkie terytoria położone na wschód od 147 stopnia długości geograficznej wschodniej miały podlegać królowi hiszpańskiemu, zachowali to odkrycie w tajemnicy. Na początku XVII wieku wyruszyły ku brzegom Australii pierwsze ekspedycje holenderskie. Największymi sukcesami mogły poszczycić się wyprawy pod dowództwem Abla Tasmana. Opłynął on Australię od wschodu z północy na południe, odkrywając dużą wyspę nazywaną dziś Tasmanią. Niegościnne i bezludne brzegi nie przyciągnęły jednak Holendrów, kraj ten nie miał odpowiednich sił, środków i ochoty do kolonizacji nowych ziem, zwłaszcza że kolonizacja nie gwarantowała szybkiego rozwoju terytorium.