Dodał admin, 2008-07-26

Po znacznym osłabieniu dynamiki wzrostu gospodarczego w latach 2001-2002, rok 2003, a szczególnie 2004, przyniosły wyraźną poprawę koniunktury.

Podstawowe dylematy rozwojowe
Biorąc pod uwagę przyszłe oczekiwania i potrzeby, stan wyjściowy, warunki wewnętrzne i zewnętrzne oraz możliwości finansowe, nie jest możliwe usatysfakcjonowanie wszystkich potencjalnych beneficjentów polityki rozwojowej. W rezultacie wystąpić może konieczność dokonywania bardzo trudnych nieraz wyborów. Zapewnienie pracy w kraju, stworzenie warunków dla stabilnego wzrostu gospodarczego, czy osiągnięcie jak najwyższej jakości życia to jedne z najważniejszych celów, które determinują dokonywanie tych wyborów. Poniżej zarysowane są podstawowe dylematy polityki rozwojowej związane z wdrażaniem Strategii, wraz z kierunkami ich rozstrzygnięcia.
Koncentracja na bieżących potrzebach gospodarki może oznaczać słabsze fundamenty pod przyszły rozwój. Szybszy rozwój dzisiaj może odbić się niekorzystnie na przewagach konkurencyjnych w przyszłości. Prowadzić do tego może np. zaniedbanie budowania innowacyjnej gospodarki, czy jej podstaw w postaci nowoczesnej edukacji, których owoce można zbierać dopiero w przyszłości. Innym przykładem jest określenie skali środków przeznaczanych na projekty „twarde”, tj. inwestycje, których efekty są bardzo konkretne i będą szybko widoczne, i na projekty „miękkie”- np. na edukację czy szkolenia, efekty których często będą widoczne dopiero po latach. Należy tu znaleźć wyważoną strukturę działań, aby sprostać obu tym wyzwaniom: wzrost bieżący i podstawy pod rozwój w przyszłości.
Ważnym dla polityki gospodarczej będzie wybór: czy należy dążyć do szybkiego wejścia Polski do strefy euro, co narzucałoby konieczność podporządkowania temu celowi polityki pieniężnej oraz przeprowadzenia szybkiej i gruntownej reformy finansów publicznych, czy też przesunąć planowaną akcesję do Unii Gospodarczej i Walutowej na okres późniejszy, zachowując większą autonomię w polityce gospodarczej i wykorzystując ją dla przyspieszenia wzrostu gospodarczego i zmniejszenia różnic rozwojowych w stosunku do obecnych krajów „eurolandu”? W najbliższych latach Polska będzie działać na rzecz przyspieszenia tempa wzrostu i zbliżania poziomu rozwoju do średniego w UE, zmierzając jednocześnie do osiągnięcia kryteriów konwergencji i wejścia w przyszłości do strefy euro.
Czy rezultaty wzrostu gospodarczego powinny być w większym stopniu wykorzystywane na łagodzenie nierówności społecznych, w tym zwłaszcza w sferze opieki społecznej, czy też należałoby wdrażać rozwiązania aktywizujące bierne grupy społeczne? Realizowane będą oba kierunki działań z coraz większym naciskiem na aktywizację społeczną. Aktywne podejście wymaga kształtowania elastycznych form zatrudnienia oraz skutecznych zachęt do podnoszenia kwalifikacji i umiejętności adekwatnych do wymogów rynku pracy.

Kolejny dylemat odnosi się do określenia zakresu gwarantowanych usług publicznych. W jakim zakresie i stopniu należałoby wspierać usługi publiczne, co do których jakości i efektywności można często mieć zastrzeżenia, a w jakim rozwój sektora usług prywatnych - który jednakże działa na zasadach rynkowych co z kolei może ograniczać dostęp do jego oferty? Państwo powinno gwarantować dostęp do podstawowych usług wszystkim obywatelom, poprawiając ich jakość i tworząc jednocześnie warunki do rozwoju usług niepublicznych.
Jak promować i osiągać szybki rozwój nie zaniedbując ochrony środowiska     i zasad zrównoważonego rozwoju? Z pewnością można osiągać szybszy wzrost     kosztem środowiska. Ale czy możemy zapomnieć o przyszłych pokoleniach? Ponadto,     a postulaty środowiskowe będą także uwzględniane w działaniach prorozwojowych realizujących obowiązek wynikający z międzynarodowych zobowiązań traktatowych Polski, w tym zwłaszcza zobowiązań akcesyjnych.