Dodał admin, 2008-07-04 Autor / Opracowanie: Avivien

Tolkien łączy pojęcie baśni z pojęciem chrześcijaństwa, elementy pogańskie i wiarę w Boga. W nich pojawia się obietnica zwycięstwa dobra.

Czarną magię w powieści symbolizuje Jedyny Pierścień. Jest to najpotężniejszy z Pierścieni Władzy. Sauron, Pan Ciemności, przelał w niego całą swoją nikczemność. Miał rządzić pozostałymi, słabszymi pierścieniami, dając w ten sposób posiadaczowi ol-brzymią potęgę. Po rozgrzaniu klejnotu ukazywały się wyryte na nim słowa w Czarnej Mowie: Ash nazg durbatuluk, ash nazg gimbatul, ash nazg thrakatuluk agh burzum-ishi krimpatul. Co oznacza: Jeden, by wszystkimi rządzić, jeden, by wszystkie odnaleźć, Jeden, by wszystkie zgroma-dzić i w ciemności związać. Pierścień posiadał pewien rodzaj własnej inteligencji i sam dbał o swoje losy chcąc wrócić do swego twórcy, potrafił wywierać silny wpływ na właściciela i owładnąć każdą istotę. Sauron, chcąc opanować Śródziemie, oszukał Elfy i we współpra-cy z nimi wykuł Pierścienie Władzy, było ich dwadzieścia:
Trzy Pierścienie dla królów elfów pod otwartym niebem
Siedem dla władców krasnoludów w ich kamiennych pałacach,
Dziewięć dla śmiertelników, ludzi śmierci podległych,
Jeden dla Władcy Ciemności na czarnym tronie
Elfy zdały sobie sprawę, że Sauron pragnie je kontrolować i zrezygnowały z używania pierścieni. Krasnoludy posługiwały się Pierścieniami w celu gromadzenia bogactw, ale nigdy nie poddały się władzy Saurona. Ludzie, którzy otrzymali dziewięć pierścieni, ulegli potędze Jedynego i stali się Nazgulami – Upiorami Pierścienia
W legendach i baśniach miecze trzeba nieraz wykuwać latami; mimo to pękają. W Śródziemiu ciągle wspominało się o pewnym złamanym mieczu. Był to Narsil - sławny miecz, którym Elendil walczył podczas wojny z Sauronem. Podczas walki Narsil pękł pod ciałem swego właściciela, gdy został zabity przez Saurona. Jednak jego syn Isildur złama-nym mieczem odciął Jedyny Pierścień z dłoni Władcy Ciemności i pokonał go. Zabrał następnie szczątki Narsila ze sobą do Gondoru. Miecz przekuto dla potomka Isildura - Aragorna przed wyruszeniem Drużyny Pierścienia i nadano mu miano Andúril.
Palantiry były magicznymi kamieniami w kształcie kuli, stworzonymi przez elfy z Valinoru, najprawdopodobniej przez Noldorów. Umożliwiały komunikację pomiędzy osobami, które spojrzały w ich głąb. Nie można było nic przez nie usłyszeć, lecz tylko odczytywać myśli. Poszczególne z nich różniły się od siebie wielkością i posiadaną mocą. W Śródziemiu znajdowało się siedem palantirów, poza nim wiadomo tylko o jednym, kontrolującym wszystkie inne. Znajdował się on w Nieśmiertelnych Krajach..
W czasie Trzeciej Ery z Valinoru przybywa pięciu Istarich, którzy maja na celu prze-ciwstawienie się Sauronowi. Wkraczają do krainy śmiertelnych pod postacią starych ludzi. Jednym z nich był Gandalf Szary - Największy przeciwnik Ciemności w Trzeciej Erze. Tak naprawdę, niewielu wiedziało, kim jest Gandalf. Jedni mówili że to Czarodziej z fajerwerkami a drudzy brali go za żebraka...
Był bardzo mądry, ale i bardzo tajemniczy. Jedynie udzielał rad i nigdy nie zdradzał szczegółów. Dzielenie się wiedzą, jaką posiadał oznaczała władzę, której nie pragnął. Dzięki, Gandalfowi który był w stanie przewidzieć ruch Władcy Ciemności zjednoczyły się wszystkie siły Wolnych Ludów i Sauron został pokonany na zawsze. Wtedy wysiłki Gandalfa dobiegły końca. "Trzecia Era była moja era" powiedział później "Byłem nieprzyjacie-lem Saurona, spełniłem swoje zadanie. Niedługo odejdę”. Przez powrócił Morze do Krajów Nie-śmiertelnych.
Śródziemie hobbitów to nie miejsce wymyślone jak kraina OZ czy Liliput. Nie jest to obca kraina ani planeta. Jest to Europa. Nazwa pochodzi ze staroangielskiego Middel-erthe, bo tak Europejczycy określali swój ląd. Co prawda, mapy i opisy nie uwzględniają cech współczesnego kontynentu, ale geografia ma duży wpływ na fabułę. Trudniej jest natomiast określić kiedy rozgrywa się akcja powieści. Jej cała magia opiera się na niedo-powiedzeniach, przez co na pytanie: „Kiedy to się właściwie stało?” autor odpowiada jak stary bajarz: dawno, dawno temu…