Dodał admin, 2008-04-16 Autor / Opracowanie: Aneta

Przez pojęcie przestępczość przeciwbankowa należy rozumieć te rodzaje przestępstw, które zostały popełnione w związku z wykonywaniem przez bank czynności przewidzianych w prawie bankowym.

Przestępstwo prania brudnych pieniędzy tworzy - stałe lub sporadyczne (ale zawsze bezprawne) połączenie między sferą działań przestępczych a instytucjami obrotu gospodarczego. Walka z tego typu przestępstwami wymaga stałej i rzetelnej współpracy między przedstawicielami instytucji finansowych a reprezentantami wymiaru sprawiedliwości.
Instytucje finansowe zapewne zdają sobie sprawę, że w ich interesie leży unikanie prania brudnych pieniędzy. Może bowiem dojść do sytuacji, że będzie istniała kolizja norm prawnych regulujących przeciwdziałanie praniu brudnych pieniędzy i interesu firmy. Legalizacja przestępczo uzyskanych dochodów może wiązać się z pokaźnymi profitami.
Mogą zatem zaistnieć sytuacje, w których przedstawiciele firm licząc na duży zysk będą świadomie ignorować sygnały świadczące o praniu brudnych pieniędzy. Źle rozumiany interes firmy może doprowadzić nie tylko do odpowiedzialności karnej konkretnych osób fizycznych, ale i faktycznej likwidacji ekonomicznej firmy.
W świetle art. 299 § 7 kodeksu karnego, przy praniu brudnych pieniędzy dobro nadrzędne w postaci ochrony interesu państwa i gwarancji bezpieczeństwa publicznego nakazuje odstąpienie od zasady partykularnego dbania o interesy poszczególnych firm.
Polskie "brudne pieniądze" pochodzą najczęściej z przestępstw skarbowych, przemytu, handlu narkotykami i haraczy. Służby nadzoru bankowego szacują, że w Polsce rocznie pierze się 2-3 mld dolarów.

Przepisy kodeksu karnego oraz prawa bankowego chroniące bank przed przestępstwami
Regulacje prawne dotyczące przestępstw popełnianych ze szkodą dla banków są obok ubezpieczenia ryzyk bankowych sposobem walki z przestępczością w instytucjach finansowych. Są one podstawą dla banków do ochrony swoich interesów, jednakże są łamane przez przestępców, dlatego instytucje finansowe powinny zabezpieczyć się stosując ubezpieczenia ryzyk bankowych.
Uregulowania kodeksu karnego stanowią zabezpieczenie banków przed oszukańczymi działaniami nieuczciwych dłużników, którzy podejmują różnorodnego rodzaju działania zmierzające do uniemożliwienia zaspokojenia roszczeń finansowych wierzyciela (zwrotu kredytu). Mogą one w zasadniczym stopniu przeciwdziałać nieuczciwym kredytobiorcom oraz przyczynić się do usprawnienia prowadzonych przez banki postępowań windykacyjnych, gdyż prowadzone przez organy ścigania postępowania przygotowawcze stają się z natury rzeczy narzędziem nacisku na nierzetelnych, nieuczciwych kredytobiorców.
W ramach procedur kredytowych oraz postępowań windykacyjnych banki często mają do czynienia z niesolidnymi kredytobiorcami. Klienci banków często nie tylko nie wywiązują się z obowiązku spłaty rat, ale mając świadomość niemożności lub niechęci spłaty kredytu utrudniają zaspokojenie roszczeń banku z majątku będącego zabezpieczeniem udzielonego kredytu. Przepisy zawarte w artykule 300-302 kodeksu karnego regulują wszelkie zachowania dłużnika, które nie wynikają z zasad ekonomii, lecz są następstwem zamierzonego działania, a w efekcie których pokrzywdzonym zostaje wierzyciel. Efektem takiego stanu rzeczy jest m.in. niemożność zaspokojenia roszczeń bankowych.
Jak już wcześniej wspomniano artykuł 297 kodeksu karnego reguluje zagadnienia związane z wyłudzaniem kredytu bankowego. Podstawowym przedmiotem ochrony jest tu prawidłowość i rzetelność obrotu bankowego. Przepisy prawa chronią również procedurę uzyskiwania kredytu, pożyczki bankowej, gwarancji kredytowej, a w konsekwencji rzetelne zawieranie umów i wywiązywanie się z nich. Ochrona prawna obejmuje również interesy majątkowe instytucji udzielających wsparcia klientom banku.
Artykuł 297 kodeksu karnego przewiduje odpowiedzialność karną pracowników bankowych w sytuacji, gdy zaniechali oni powiadomienia właściwego organu lub właściwej instytucji o powstaniu okoliczności, które mogą mieć wpływ na ograniczenie wysokości bądź nawet na wstrzymanie udzielonego kredytu, pożyczki bankowej, gwarancji kredytowej, dotacji subwencji lub zamówienia publicznego.