Dodał admin, 2008-04-16 Autor / Opracowanie: Gośka U

Wszelka działalność gospodarcza wiąże się z ponoszeniem korzyści jak i strat. Ponadto, zmiana działalności gospodarczej wywołuje korzyści i straty w różnym stopniu odczuwalne przez społeczeństwo.

Współczesną inflację różni od tej, którą przedstawiają proste teorie inflacji ciągnionej prze popyt to, że ceny i płace zaczynają rosnąć, zanim zostaje osiągnięte pełne zatrudnienie. Rosną nawet wówczas, gdy 30% fabryk jest bezczynnych, a 10% aktywnych zawodowo pozostaje bez pracy. Zjawisko, gdy koszty pchają ceny w górę, nawet w okresach, kiedy zasoby nie są w pełni zatrudnione, nazywamy inflacją popychaną przez koszty .
Stagflacja- sprawa ta jest kluczowa dla zrozumienia zjawiska stagflacji czy też wysokiej inflacji w okresach wysokiego bezrobocia. Dopóki występuje silne oddziaływanie inercyjnych czynników pchających koszty górę, dopóty recesja może występować jednocześnie z wysoką inflacją.

Schemat globalnej podaży i globalnego popytu jest schematem niedogodnym do analizy inflacji. Na początku lat sześćdziesiątych pojawiła się przełomowa innowacja w dziedzinie analizy inflacji. A.W. Phillips dokonał pionierskiej próby skwantyfikowania czynników określających inflację. Jego odkrycie dotyczyło empirycznego związku pomiędzy wielkością bezrobocia a tempem wzrostu cen i płac.
Wielu ekonomistów było nieostrożnych w swych interpretacjach wczesnych wersji krzywej Phillipsa. Niekiedy ludzie sadzili, że gospodarka może kupić na zawsze mniejsze bezrobocie, akceptując wysoka lecz stabilną stopę inflacji. Głównym niepomyślnym skutkiem niskiego bezrobocia będzie wysoka inflacja, gdy tymczasem- skutkiem niskiego bezrobocia jest rosnąca inflacja. Ta prosta wersja krzywej Phillipsa ma zasadniczą wadę: ma ona zastosowanie w krótkim okresie, ale nie w długim. W sektorach w których panuje zastój, place i ceny będą względnie stabilne. Na obszarach rozkwitających ceny będą rosnąć. Tak więc przeciętne ceny będą rosły, nawet w sytuacji umiarkowanego zastoju. Gdy ogólny pozom bezrobocia się obniża, odsetek sektorów doświadczających nadwyżki popytu rośnie, tak jak i rośnie tempo, w którym ceny pełzną w górę. Im bardziej przesuwamy się na lewo wzdłuż osi poziomej, tym wyższa jest stopa inflacji.

Gdy stopa bezrobocia odbiega od stopy naturalnej występuje tendencja do zmiany stopy inflacji. Powiedzmy, że naturalna stopa bezrobocia wynosi 6%, a stopa faktyczna 4%. Wskutek tego wystąpi tendencja do wzrostu inflacji z roku na rok. Inflacja może wynieść 6% w pierwszym roku, 7% w drugim roku, 8% w trzecim i zwiększać się tak dalej w następnych latach.
W momencie gdy bezrobocie jest niższe od swej stopy naturalnej, inflacja będzie rosnąc. Podobnie jest w przypadku gdy bezrobocie jest wysokie. W tym wypadku inflacja będzie się obniżać taak długo jak długo bezrobocie będzie większe od swej stopy naturalnej.
Dlatego też w długim okresie jedynym poziomem bezrobocia mogącym współistnieć ze stabilną stopą inflacji jest jego stopa naturalna. Długookresowa krzywa Phillipsa musi być więc określona w postaci linii pionowej wznoszącej się w górę w punkcie odpowiadającym naturalnej stopie bezrobocia.

KRZYWA PHILLIPSA DŁUGOOKRESOWA
Z krzywej tej wynika, że po pierwsze istnieje minimalny poziom bezrobocia, który w długim okresie gospodarka może utrzymać. Po drugie, możemy wykorzystać jednak
krótkookresową krzywa Philipsa. Ekspansjonistyczny prezydent może spowodować zmniejszenie stopy bezrobocia poniżej jego stopy naturalnej i przejściowo społeczeństwo może się cieszyć niskim bezrobociem, ale kosztem rosnącej inflacji. Albo też kraj może się uzbroić w cierpliwość tak jak było w latach 1979-1982, i tym samym sprowadzić poziom inflacji w dół. .