Dodał admin, 2008-03-22 Autor / Opracowanie: eud

Promieniowanie UV, nadfiolet, ultrafiolet, promieniowanie elektromagnetyczne o fali dł. 10–400 nm., nie wywołujące wrażeń wzrokowych.

Indeks promieniowania UV jest to maksymalna moc promieniowania UV-B wyrażona w [W/m2], zarejestrowana w danym dniu, pomnożona przez czynnik 40 [m2/W]. Indeks UV jest bezwymiarowym parametrem dającym informację o poziomie mocy promieniowania UV-B w danym dniu. Maksymalną wartość Indeks UV może osiągnąć w obszarach równikowych do 16 jednostek; wartości maksymalne obserwowane aktualnie w Belsku wynoszą 8 jednostek.


7 grudnia 1968 r.; satelita OAO 2 (o masie 1996 kg), okrążając Ziemię po prawie kołowej orbicie w odległości około 770 km od powierzchni, umożliwił wykonanie pierwszej mapy rozkładu źródeł promieniowania nadfioletowego na sferze niebieskiej. Następny i ostatni satelita tej serii, OAO 3 (o masie 2223 kg), nazwany Copernicus, został wyniesiony na orbitę podobną do orbity swego poprzednika 21 sierpnia 1972 r. Wyposażony był w teleskop o średnicy 82 cm, za pomocą którego wykonano wiele obserwacji różnych źródeł promieniowania nadfioletowego.
Najbardziej zasłużonym dla astronomii w nadfiolecie okazał się jednak satelita IUE (International Ultraviolet Explorer), będący wspólnym dziełem Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA), USA i Wielkiej Brytanii. Wyniesiony został 26 stycznia 1978 r. na okołoziemską orbitę quasi-stacjonarną. Na pokładzie obiektu o masie 382 kg znajdował się teleskop o średnicy 45 cm, wyposażony w dwa spektrografy, które obejmowały zakres widma 119-192 nm i 189-303 nm. Za pomocą IUE uzyskano widma bardzo wielu gwiazd, kwazarów i komet. Przewidywany początkowo na 3 lata okres funkcjonowania satelity przedłużył się aż do 30 września 1996 r., dostarczając nauce ponad 100 tys. obserwacji astronomicznych, co stawia IUE w rzędzie najbardziej produktywnych spośród orbitalnych obserwatoriów astronomicznych (wyniki obserwacji IUE stanowiły podstawę ponad 3500 opublikowanych prac naukowych).