Dodał admin, 2008-03-22 Autor / Opracowanie: eud

Sondy kosmiczne to bezzałogowe statki służące do badań Układu Słonecznego. Rozpędzone do drugiej prędkości kosmicznej, tak że odrywają się całkowicie od ziemskiego przyciągania

Giotto (sonda Europejskiej Agencji Kosmicznej) była jedną z pięciu sond, które wysłano na spotkanie Komecie Halleya w 1986 roku. Giotto zbliżył się do komety najbardziej, przelatując bezpośrednio przez komę, zaledwie 605 km przed jądrem komety. Pozwoliło to po raz pierwszy uzyskać zdjęcia jądra. Przelatując wokół komety odkryła obszar pozbawiony pola magnetycznego. Dane zebrane przez spektrometry masowe znajdujące się na pokładzie sondy wskazały na istnienie powłoki bogatej w związki węgla na powierzchni komety Halleya. W pyle kometarnym stwierdzono węgiel, wodór, tlen, azot oraz sód, magnez, krzem, żelazo i wapń. Lekkie pierwiastki występowały w podobnej proporcji jak na Słońcu wskazując, że kometa Halleya, zbudowana jest z najpierwotniejszej materii występującej w Układzie Słonecznym. Cząstki pyłu z komety Halleya uderzając w sondę Giotto, uszkodziły niektóre instrumenty pomiarowe, mimo że sondę chroniła podwójna osłona przeciwpyłowa. Po opuszczeniu komety Halleya sonda Giotto została w kwietniu 1986 roku przestawiona w stan uopienia. W lipcu 1992 zbliżyła się do komety Grigga-Skjellerupa, przelatując zaledwie w odległości 200 km od jądra. Pomimo licznych uszkodzeń spowodowanych uderzeniami pyłu komet w powłokę sondy i uszkodzeń aparatury badawczej misja sondy zakończyła się pomyślnie w końcu lipca 1992. W lipcu 1999 sonda znalazła się w odległości 219 tys. km od Ziemi.
Sonda Giotto

Dwie sondy Wega wystrzelono w kierunku Wenus w 1984 roku, spuściły one na powierzchnie planety lądownik z aparaturą pozwalającą analizować próbki gleby. Lądowniki, opadając przez warstwę chmur, wypuściły próbniki balonowe, które mierzyły siłę i kierunek wiatrów. W marcu 1986 roku sondy spotkały się z kometą Halleya, dokonując analizy gazu w jej komie i warkoczu i wyznaczając z dużą dokładnością pozycje jej jądra co pozwoliło później ukierunkować sondę Giotto tak, aby mogła przelecieć blisko jądra.


Dwie sondy Voyager wystrzelono w 1977 roku. przeleciały one koło Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna, docierając aż do krańców planetarnej części Układu słonecznego, przy czym Voyager 2 badał wszystkie cztery planety, a Voyager 1 tylko Jowisza i Saturna. Sondy wyposażone są, m.in. w: kamery TV, magnetometry, detektor plazmy i promieniowania kosmicznego, analizatory chemiczne, układy łączności i sterowania, zasilacz izotopowy. Na pokładzie Voyagerów znajdują się płyty na których zapisano obrazy i dźwięki z Ziemi. Przesłały one na Ziemię szczegółowe zdjęcia tych planet, ich pierścieni i wielu księżyców, odkrywając jednocześnie w każdym przypadku nowe pierścienie i księżyce. Voyager 1 wystrzelony został we wrześniu 1977 roku, leci ku gwieździe AC + 79 3888 w gwiazdozbiorze Żyrafy i dotrze tam za 40 000 lat. Voyager 2 wystrzelony został w sierpniu 1977 roku, leci on do gwiazdy Syriusz w gwiazdozbiorze Wielkiego Psa, zajmie to mu aż 360 000 lat. Gdy Voyager 2 dotarł do Neptuna sygnały radiowe przesyłane przez sondę były tak słabe, że do ich odebrania na ziemi użyto radioteleskopów Very Large array w stanie nowy Meksyk, USA. Opuścił już Układ Słoneczny i pewnie próbuje przesłać za pomocą swojego małego nadajnika jeszcze ciekawsze obrazy. Niestety sygnały są o wiele za słabe, żebyśmy mogli je odebrać. Straciliśmy ich ślad.