Dodał admin, 2008-03-13

Nazwa UMTS pochodzi od angielskiego rozwinięcia Universal Mobile Telecommunications System. Standard ten stanowi opis systemu komunikacji ruchomej w sieciach bezprzewodowych trzeciej generacji.

Kilkuczęściowe pasmo częstotliwościowe

Użytkownicy, którzy znajdują się niedaleko od siebie i pozostają w spoczynku automatycznie dostają do dyspozycji łącza o większej przepływności maksymalnej. Abonenci, którzy się poruszają lub wymieniają ze sobą dane na dużych dystansach powinni liczyć się ze spadkiem szybkości transferu. Sugeruje to inne wykorzystywanie zasobów radiowych sieci UMTS, w porównaniu do GSM, co jest oczywiście prawdą. Sieć GSM 900 wykorzystuje dwa pasma radiowe, o szerokości 25 MHz każde. Pierwsze z nich, leżące w zakresie 890 - 915 MHz jest wykorzystywane do przekazywania sygnału telefonicznego od komórki do stacji bazowej (up - link). Drugie z tych pasm (935 - 960 MHz) z kolei wykorzystuje się do połączeń biegnących w przeciwnym kierunku (down - link).

System UMTS jak wiemy posiada w swoim standardzie trzy pary pasm częstotliwościowych. Urządzenia, które pracują w jednym z tych pasm, są w stanie transmitować dane z różną prędkością. Jeżeli aparat działa w obrębie pikokomórki, jego praca wymaga dwóch pasm, posiadających łączną szerokość 35 MHz. Zakres ten jest zarezerwowany głównie do transmisji danych na drodze niesymetrycznej wymiany informacji, czyli odbierania większej ilości bitów, od ilości bitów nadawanych. Rozmowy telefoniczne są połączeniami symetrycznymi i są realizowane z wykorzystaniem jednego z 60 MHz pasm, które aktualnie są wykorzystywane do obsługi łączności na poziomie mikrokomórek i makrokomórek.

Wzajemna wymiana informacji, przy większych odległościach, odbywa się dwoma specjalnie wydzielonymi pasmami. Dzięki tym pasmom możliwe jest komunikowanie się użytkowników, będących abonentami różnych operatorów, czasami odmiennych sieci. Również w tym przypadku mamy do czynienia z przykładem transmisji symetrycznej.

Różne prędkości transmisji, które można zaobserwować w poszczególnych obszarach są wynikiem stosowania różnych metod podziału pasma częstotliwościowego pomiędzy większą ilość użytkowników. Najbardziej zawodne, ale również najszybsze są zarezerwowane dla aparatów pracujących w obrębie jednej pikokomórki. Dzielenie zasobów w mikrokomórkach i w makrokomórkach przedstawia się tak samo jak w sieci drugiej generacji - GSM. Efektem tego zabiegu jest dyspozycja łączem znacznie bardziej niezawodnym, ale zarazem wolniejszym.

Przyglądając się dokładniej technologii UMTS, można dojść do wniosku że jest ona tylko kolejną cyfrową implementacją telefonii komórkowej. Odnosimy wrażenie, że nowe aparaty telefoniczne oferują niewiele więcej ponad starszymi działającymi w sieciach GSM, mamy jedynie zwiększony transfer maksymalny. Jeżeli jednak zintegrujemy z komórką kamerę cyfrową, będziemy w stanie pokazać na żywo naszym znajomym zdjęcia z wycieczki, na której aktualnie się znajdujemy, możemy przeprowadzić z nimi wideo - konferencję o przyzwoitej jakości obrazu. Ponadto dzięki wykorzystaniu łączy satelitarnych nasz telefon będzie umożliwiał wykonywanie rozmów także w dzikich rejonach Azji, Afryki, czy nawet na otwartym oceanie Pacyfiku.