Dodał admin, 2008-03-13

W prostych urządzeniach automatyki powszechnie stosowane są układy elektryczne, wykorzystujące przekaźniki jako podstawowe elementy przełączające.

UKŁADY MOS
Zależnie od typu przewodnictwa kanału w strukturach polowych, układy MOS dzieli się na dwie podklasy: PMOS i NMOS. Technologia wytwarznia układów NMOS jest trudniejsza. Dlatego najpierw opracowano i upowszechniono układy PMOS. Dopiero po osiągnięciu wystarczająco dobrego poziomu technologicznego, zaczęto produkować seryjnie układy NMOS, które zapewniają większą szybkość działania, większą gęstość integracji i kompatybilności współpracy z układami TTL. W związku z tym nowoczesne układy MOS są niemal wyłącznie układami NMOS.

Cyfrowe układy MOS są realizowane w dwojaki sposób: jako układy statyczne (stanowią pod względem budowy logicznej dość wierne odbicie analogicznych układów bipolarnych, wadami są: relatywnie duża moc strat i duża złożoność układowa) lub dynamiczne (umożliwiają redukcję tych wad, jednak wymagają odpowiedniej synchronizacji pracy).

UKŁADY CMOS
Układy komplementarne CMOS stanowią specyficzną podklasę układów MOS. Wyróżniają się one charakterystyczną techniką układową, wykorzystującą komplementarne tranzystory PMOS i NMOS do budowy układów cyfrowych bez jakichkolwiek elementów rezystorowych. Asortyment układów CMOS jest bardzo szeroki i obejmuje wszystkie stopnie scalenia: SSI, MSI, LSI i VLSI. Układy te są szeroko stosowane zarówno w elektronice profesjonalnej, jak też w sprzęcie elektronicznym masowego użytku.

Układy CMOS można podzielić na cztery główne kategorie:
1. Układy do zastosowań masowych, o niewielkiej szybkości działania.
Układy te nie są objęte ogólnie przyjętą standaryzacją typów.

2. Uniwersalne układy cyfrowe SSI i MSI, stanowiące funkcjonalne
odpowiedniki układów TTL. Są one wytwarzane w dużym asortymencie, w czterech zasadniczych rodzinach: 4000B, HCMOS, ACMOS (FACT) i ACL. Dominacja nowoczesnych układów CMOS nad układami TTL jest wyraźna, również w odniesieniu do zdolności sterownia dużych obciążeń.

3. Uniwersalne układy cyfrowe LSI i VLSI, głównie układy mikroprocesorowe i pamięciowe. Napięcie zasilania tych układów było pierwotnie ustalane jako równe 5 V + /- 0.5 V, aby zapewnić pełną kompatybilność zasilania z układami TTL.

4. Układy specjalizowane (ASIC - ang. Application Specific Integrated
Circuits), takie jak matryce bramkowe i komórkowe.

Zasadnicze parametry cyfrowych układów scalonych.
Z punktu widzenia projektanta wykorzystującego cyfrowe układy scalone, istotne są następujące parametry:
- szybkość działania,
- moc strat,
- odporność na zakłócenia,
- zgodność łączeniowa i obciążalność.