Dodał admin, 2007-08-07

W swoich pracach Schütz rozwijał fenomenologię Edmunda Husserla, łącząc ją z rozwijaną przez Maxa Webera teorią działania oraz z amerykańskim interakcjonizmem symbolicznym. Schütz nie był... (Jezebel)

 W swojej pierwszej pracy schutz zaczyna od Weberowskiego rozumienia działania znaczącego i zmierza do wykazania , że pomimo poprawności pod wieloma istotnymi względami , koncepcja ta wymaga uzupełnienia i rozszerzenia o badania nad nastawieniem naturalnym , albo –jak Schutz to często wymiennie określa – światem zdroworozsądkowym lub światem życia codziennego .Według niego Weberowska koncepcja działania społecznego w żaden sposób nie odnosi się do podstaw działania społecznego , jak sadził on sam , ale stanowi „po prostu etykietę , nałożona na bardzo złożony i wysoce ustrukturowany obszar , który wymaga dalszych badań.” Zostawia ona bowiem bez odpowiedzi dwie kwestie :po pierwsze , jaki jest sens Weberowskiego stwierdzenia , że w działaniu , w odróżnieniu od refleksyjnego zachowania , aktor dołącza znaczenie do tego , co robi ?Po drugie , w jaki sposób w działaniu społecznym aktor doświadcza innych jako oddzielnych osób , posiadających własne subiektywne doświadczenia.
Jeżeli idzie o pierwszą kwestię , to zdaniem Schulza Weber się myli , kiedy utrzymuje , że znaczenie tego co ktoś robi wykonując działanie takie jak rąbanie drzewa , rozumiemy przez obserwację bezpośrednią , ponieważ nazwanie czynności rąbaniem drewna oznacza, że została ona już zinterpretowana .Jest to obiektywne znaczenie , które odnosi się do umiejscowienia obserwowanej czynności w szerokim kontekście interpretacji .Co więcej weberowska analiza działania znaczącego nie bierze pod uwagę faktu ,że działanie ma charakter zdarzenia i z subiektywnego punktu widzenia aktora wiąże się (w Bergsonowskim sensie )z czasem trwania :jest to doświadczenie przeżyte .Ponieważ weber nie przywiązuje do tego wystarczającej wagi , nie dostrzega on dwuznaczności pojęcia – działanie, które w równym stopniu może się odnosić tak do subiektywnego doświadczenia jak i do spełnionego aktu. Nie można przyjmować , że dołączamy znaczenie do działania , które jest przezywane gdyż pozostajemy zanurzeni w działaniu jako takim .Dołączenie znaczenia do doświadczenia , zakładając refleksyjne spojrzenie na działanie ze strony samego działającego bądź innego obserwatora, może być wprowadzone jedynie retrospektywnie wobec działań wcześniejszych .Dlatego twierdzenie , iż doświadczenie jest wewnętrznie znaczące , a nie to , co jest doświadczane.
Pojęcie relewancji pełni istotną rolę w pracach Schulza .W każdym bieżącym przebiegu działania możemy odróżnić temat i horyzont ;pierwszy z tych terminów odnosi się do tych subiektywnie ocenionych elementów sytuacji bądź działania , które pozostają relewantne wobec konkretnego projektu , jaki w danym czasie zajmuje działającego .Natomiast drugi termin odnosi się do aspektów sytuacji , które zostały pominięte jako irrelewantne wobec tego , do czego zmierza działający .Życie jako proces , jest nieprzerwanie uwikłane w stałe zmieniające się systemy relewancji , które kształtują się na podstawie przenikających się i nakładających na siebie podmiotowych hierarchii projektów. Strumień przeżytych doświadczeń można poddać analizie w terminach nakładających się tematów głównych i ich kontekstów .I tak projekt zakończenia czytania powieści może zostać przerwany , ponieważ odkładamy książkę , aby pójść do pracy ;projektowane działanie ukończenia książki zostaje tym samym zawieszone bądź latentne , ale wciąż czeka na podorędziu .”Jesteśmy uwikłani w jeden aktualny i wiele marginalnych tematów , które układają się warstwami w naszej osobowości na różnych poziomach.
Rozumienie zachowania innych można , zdaniem Schulza badać fenomenologicznie jako proces typizacji , w którym działający stosuje wyuczone schematy interpretacyjne , aby pojąć znaczenia tego, co oni robią. Podstawowa relacją społeczną jest bezpośrednie doświadczenie innego , relacja MY , a wszelkie dalsze wyobrażenia dotyczące związków społecznych , jakimi posługują się działający w codziennym życiu społecznym , są z niej wyprowadzone. W jakimkolwiek spotkaniu twarzą w twarz aktor wnosi do interakcji zasób wiedzy podręcznej , rozumienia potocznego , w którego kategoriach typizuje innego oraz jest w stanie przewidywać jego prawdopodobne odpowiedzi na swoje działanie i podtrzymać komunikacje z nim. Aktor przyjmuje swój zasób wiedzy jako oczywisty gdyż zakłada że będzie on adekwatny , póki nie zostanie zakwestionowany; jest to suma oczywistości zmieniających się z sytuacji na sytuacje , podkreślanych we właściwych momentach przez brak wyraźnych punktów odniesienia w otoczeniu .