Dodał admin, 2007-12-30 Autor / Opracowanie: Studentka_1984

Uważa się powszechnie, ze zasady działania banków powinny uniemożliwić przenoszenie ryzyka na klientów deponujących w nich swoje oszczędności. Uznaje się więc, ze ryzykiem należy obciążać właścicieli

Szczególne formy poręczenia:
1.podporęczenie – w umowie podporęczyciel zobowiązuje się wobec wierzyciela, ze poręczyciel wykona swoje zobowiązanie tj. poręcz dług poręczyciela. Zobowiązanie podporęczenie staje się aktualne w momencie nie wykonania zobowiązania przez poręczyciela.
2.poręczenie zwrotne – w tym wypadku osoba udzielająca poręczenia ma roszczenie zwrotne przysługujące poręczycielowi przeciw dłużnikowi głównemu. Umowa zostaje zawarta przez dana osobę z poręczycielem, a wierzyciela nie łączy żaden stosunek prawny z osobą udzielająca poręczenia zwrotnego.
3.poręczenie z a szkodę – jest to poręczenie jaką wierzycie może ponieść w skutek niewypłacalności dłużnika. Wierzyciel jest zobowiązany do zachowania należytej staranności przy dochodzeniu swoich należności od dłużnika. Ten rodzaj poręczenia nabiera znaczenia w przypadku ogłoszenia upadłości dłużnika głównego lub w przypadku przeprowadzenia postępowania upadłościowego.
Oświadczenie poręczyciela wyrażający jego wole poręczenia powinno być pod rygorem nieważności złożone na piśmie. Zachowanie tej szczególnej formy ma na celu ostrzeżenie poręczyciela przez grożącymi niebezpieczeństwami, a w przypadku banku odpowiada ustalonej przez lata praktyce, który zmusza każdy bank udzielający poręczenia do uświadomienia sobie ryzyka w związku z wysokością poręczonej sumy.
W umowie poręczenia musza znaleźć się następujące elementy:
a. należy wskazać osobę za którą się poręcza
b. należy wymienić osobę wierzyciela
c. należy wskazać wierzytelność za którą się poręcza.
Należy podkreślić, że wszystkie działania pomiędzy wierzycielem, a dłużnikiem głównym, które prowadza do ograniczenia zobowiązania poręczyciela są ważne i do ich ważności nie musi być zachowana forma pisemna. Natomiast w przypadku działań zwiększających zobowiązanie poręczyciela wymagane jest zachowanie formy pisemnej pod rygorem nieważności. Prawo bankowe stanowi, że poręczenie banku jest zawsze zobowiązaniem pieniężnym. W praktyce gospodarczej funkcjonuje tzw. poręczenie za dług przyszły. Jedna z istotnych cech jest to, że można poręczyć tylko do wysokości z góry ustalonej. Przepis ten należy do przepisów bezwzględnie obowiązujących i nie może być wyłączony lub zmieniony w wyniku woli stron umowy. Dla uchronienia interesów poręczyciela, który w wypadku udzielenia poręczenia za dług przyszły nie zna wysokości długu głównego ustawodawca ustanowił właśnie ważność poręczenia od wyznaczenia z góry wysokości di jakiej poręczyciel będzie odpowiadał. Oznaczenie tej max wysokości musi nastąpić z góry tzn. z chwilą składania podpisu w wyniku którego zaciąga on stosowne zobowiązanie. Udzielone bez wskazania górnej granicy wierzytelności poręczenie jest nieważne. Poręczenie przyszłe nie może obejmować wszystkich zobowiązań dłużnika głównego jednak w praktyce bankowej występują takie oznaczenia poręczeń za dług przyszły jak tzw. poręczenie generalne (globalne) obejmujące wszystkie już istniejące lub mogące powstać w przyszłości zobowiązania dłużnika głównego wobec banku. Poręczenie za dług przyszły może być terminowe lub bezterminowe.
Prawa i obowiązki stron umowy poręczenia: zgodnie z KC poręczyciel nie powinien zbyt długo pozostawać w stanie niepewności co do tego czy dłużnik główny spełni świadczenie. Co więcej poręczyciel może być zainteresowany w przyspieszeniu wymagalności zobowiązania dłużnika głównego wówczas gdy sytuacja majątkowa dłużnika głównego pogarsza się. W związku z tym KC przewiduje uprawnienie poręczyciela do żądania wierzyciela, aby ten wezwał dłużnika głównego do spełnienia świadczenia. Treścią takiego żądania jest żądanie poręczyciela ażeby wierzyciel wezwał dłużnika do zapłaty albo z najbliższym terminem dokonał wypowiedzenia. Jeżeli wierzyciel nie postąpi zgodnie ze stosownym żądaniem zobowiązanie poręczyciela wygasa.