Dodał admin, 2007-12-26 Autor / Opracowanie: Weronika Żórawska

W systemie finansów publicznych centralne miejsce zajmuje budżet państwa. Wynika to nie tylko stąd, że w budżecie państwa gromadzi się i dzieli największą część środków publicznych

KONSOLIDACJA – łączenie pożyczek zaciąganych w różnych okresach i na różnych warunkach w jeden nowy dług już z nowymi warunkami;
KONWERSJA DŁUGU – spłata starych długów poprzez zaciąganie nowych. Konwersja ma na celu konsolidację. prefinansowanie (zamienne pojęcie) – sięgnięcie do innego źródła.
ARROZACJA – wezwanie wierzycieli do udzielenia następnych pożyczek pod groźbą niespłacenia obecnych długów.
REPUDIACJA – całkowita odmowa spłaty długu, np. ZSRR po rewolucji październikowej ogłosił, że nie będzie spłacał długu publicznego.

Instrumenty zaciągania pożyczek przez władze publiczne:
•    instrumenty krótkookresowe,
•    instrumenty średniookresowe,
•    instrumenty długookresowe.

Każdy kredyt jest pożyczką, natomiast nie każda pożyczka jest kredytem. Pożyczka jest pojęciem szerszym. Różnica  wynika z istoty współczesnego pieniądza, mechanizmu jego tworzenia, sposobu zabezpieczenia pieniądza, itp.
Kredyt bankowy jest uniwersalnym instrumentem zaspokajania popytu władz publicznych na pieniądz. W ramach kredytu bankowego należy rozróżnić:
• kredyty banku centralnego,
• kredyty banków komercyjnych,
• kredyty międzynarodowych instytucji finansowych (np. Banku Światowego).
Odróżniając kredyt bankowy od pożyczki zauważamy, że nie ma istotnego znaczenia sposób potwierdzenia i zabezpieczenia stosunków wierzycielsko-dłużniczych powstających między władzami publicznymi a pożyczkodawcami. W przypadku kredytów mogą to być zwykłe umowy kredytowe z bankami. Kredytu te mogą być jednak oparte na papierach wartościowych, takich jak weksle (bony) skarbowe, obligacje, itp. W przypadku pożyczek udzielanych władzom publicznym przez podmioty pozabankowe jako dokumenty potwierdzające roszczenia względem władz publicznych stosuje się najczęściej papiery wartościowe.
Weksle (bony) skarbowe są to krótkoterminowe papiery wartościowe emitowane przez państwo w celu pokrycia bieżących potrzeb płatniczych, przy czym praktyka wykształciła kilka podstawowych rodzajów weksli. Wspólne dla wszystkich weksli jest to, że są emitowane z reguły w dużych nominałach i są przeznaczone do transakcji na tzw. rynku blokowym (hurtowym). Weksle skarbowe należą do podstawowych instrumentów tzw. operacji otwartego rynku, a więc oprócz zaspokajania popytu państwa na pieniądz są narzędziem ułatwiającym władzom monetarnym regulowanie podaży pieniądza  gospodarce. Termin zapadalności bonów skarbowych nie przekracza 1 roku; najczęściej wynosi 3 lub 6 miesięcy.
Obligacje skarbowe – jest papierem wartościowym, który zawiera zobowiązanie emitenta do zapłaty posiadaczowi obligacji jej nominalnej wartości wraz z oprocentowaniem, za przedstawieniem kuponów odsetkowych na warunkach podanych w obligacji lub  ogólnych zasadach subskrypcji. Cechą charakterystyczną obligacji jest to, że gwarantują stałe oprocentowanie. Warunki emisji obligacji określają zasady wypłaty odsetek (kwartalnie, półrocznie, rocznie). Są też obligacje zerokuponowe; nie przynoszą one odsetek. Premią dla posiadacza takiej obligacji jest dyskontowanie jej w stosunku do ceny wykupu. Obligacje są przedmiotem obrotu giełdowego i jako takie mają ważną cechę; są płynnym instrumentem finansowym.