Dodał admin, 2007-12-25 Autor / Opracowanie: Sebastian Kosowski

Ani w Polsce ani prawdopodobnie w innych miejscach na świecie władze lokalne nie mają wystarczających środków, aby zaspokoić wszystkie potrzeby mieszkaniowe swoich mieszkańców.

 Ocena potrzeb
Po stworzeniu struktury instytucjonalnej konieczne jest określenie założeń strategii. Nie można jednak tego dokonać bez uprzedniego zidentyfikowania głównych problemów. Te z kolei zależą od potrzeb. Potrzeby można określić w odniesieniu do konkretnych standardów. Pierwszym zadaniem jest więc ustalenie standardów mieszkalnictwa oraz grupy populacji, dla której strategia jest opracowywana. Rada musi zatwierdzić odpowiedzi na te pytania, gdyż jest ona prawnie odpowiedzialna za zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych.
Założenia lub cele określone w planie rozwoju gospodarczego powinny wskazywać na to, czy w strategii powinno planować się wzrost, konsolidację czy też zmniejszenie populacji. Mając ustalone standardy i kierunki wzrostu, można dopiero liczbowo określić potrzeby (brak lokali, ilość lokali poniżej standardu oraz przewidywany wzrost popytu na mieszkania). Możliwe będzie wówczas również określenie skuteczności obecnie realizowanych programów mieszkaniowych oraz problemy związane z zaspokajaniem potrzeb.
Na tym etapie konieczne będzie też bardziej wnikliwe badanie mechanizmów na rynku mieszkaniowym. Dzięki przeanalizowaniu i zrozumieniu tych zagadnień dyskusja założeń strategicznych będzie oparta na rzeczywistych problemach związanych z podażą i dystrybucją mieszkań.

 Ustalanie celów
Założenia strategii muszą być realistyczne. Konieczne jest ustalenie ich rankingu i wagi. Muszą one uwzględniać założenia strategii rozwoju opracowanej przez władze lokalne. Pomocne jest też ustalenie systematycznej metody analizowania różnych możliwych wariantów.
Trzeba określić dwa rodzaje założeń strategicznych: te, które odzwierciedlają ogólne podejście i politykę wobec mieszkalnictwa oraz te, w przypadku których cele są bardziej konkretne. Pierwsze odnoszą się do wyboru roli władz lokalnych: czy mają one być moderatorem rozwoju mieszkalnictwa i usług mieszkaniowych czy też dostawcą mieszkań i usług mieszkaniowych. Role te nie wykluczają się wzajemnie, ale jeśli możliwości finansowe władz lokalnych są zbyt małe obecnie lub będą zbyt małe w przyszłości, wówczas jest tylko jedna możliwość, tzn. działanie w roli moderatora. W takim wypadku bowiem władze mogą wykorzystać swoje ograniczone środki, aby ułatwić rozwój i angażować się bezpośrednio wyłącznie wtedy gdy mechanizm rynkowy nie jest w stanie działać właściwie, albo wtedy gdy rynek jest zbyt słaby, by zaspokajać potrzeby docelowej populacji.
Drugi rodzaj założeń dotyczy tego, które grupy społeczeństwa czy zasobów mieszkaniowych powinny stać się priorytetem. Założenia strategii mogą zawierać szereg propozycji takich jak: podniesienie jakości komunalnych zasobów mieszkaniowych do poziomu podstawowego, poprawienie ocieplenia we wszystkich budynkach, aby zmniejszyć koszty ogrzewania, zapewnienie dodatkowych lokali na wynajem lub ułatwienie rozbudowy lokali będących własnością prywatną. Każdą taką propozycję należy przeanalizować w ten sam sposób. Ogólnie stosuje się formę analizy SWOT (ang. strengths, weaknesses, opportunities, threats, czyli analizę mocnych i słabych stron oraz możliwości i zagrożeń). Do każdej propozycji zadać należy podobne pytania. Powinny one obejmować:
Mocne strony: Jakie byłyby korzyści z opracowania programów, które umożliwią osiągnięcie tego celu? Ile potencjalnych gospodarstw domowych mogłoby na tym skorzystać? Jak ważny jest ten problem? Czy założenie to jest zgodne ze strategią rozwoju gospodarczego i w jaki sposób?