Dodał admin, 2007-12-14 Autor / Opracowanie: Sebastian Kosowski

Przez urbanizację rozumiemy proces rozwoju miast już istniejących, wzrost liczby nowych miast oraz w rezultacie powiększanie się obszarów miejskich.

W naturę człowieka wpisana jest potrzeba kontaktu ze środowiskiem naturalnym.
Duże miasta szczególnie utrudniają ten kontakt ze względu na znaczne odległości do zielonych terenów rekreacyjnych i wypoczynkowych.
Jednocześnie korzystanie z tych terenów wymaga rozbudowy i dobrej organizacji komunikacji miejskiej, a także stworzenia odpowiednich warunków dla komunikacji indywidualnej, tak aby dojazd do tych terenów nie był nadmiernie obciążony stratą czasu , skażeniem powietrza wynikającym z utrudnień w ruchu, brakiem miejsc parkingowych itp.
Pewną zastępczą formą kontaktu ze środowiskiem naturalnym są: skwery, planty, ogrody botaniczne i zoologiczne, zadrzewione ulice itp.

Miasta, szczególnie o dużych powierzchniach, musza zapewnić sprawną komunikację. Wiąże się to ze skażeniem motoryzacyjnym środowiska przez spaliny i hałas. Systematycznie rosnąca ilość indywidualnych pojazdów samochodowych, a także środków komunikacji miejskiej, potęguje te skutki.
Pewną formą złagodzenia tych konsekwencji jest wzbogacenie taboru komunikacji miejskiej przez tramwaje i metro. Należy jednak pamiętać, że jest to tylko odsunięcie skażenia środowiska od miasta do rejonów, gdzie pracują elektrownie zasilające ten rodzaj komunikacji w energię elektryczną.
Istniejąca moda na rowery może stanowić pewien przyczynek do ograniczenia komunikacji indywidualnej, a także ułatwić kontakt z zielonymi terenami rekreacyjnymi i wycieczkowymi. Warunkiem takiej formy kontaktu ze środowiskiem naturalnym jest jednak znaczna ilość ścieżek rowerowych, tak w mieście jak i na drogach prowadzących do tych terenów. Niestety ilość ich jest w Polsce znikoma. Brak kultury ze strony innych użytkowników dróg, także nie sprzyja tej formie komunikacji głównie z powodu parkowania pojazdów samochodowych na wyznaczonych ścieżkach rowerowych.

Konieczność ogrzania dużej zabudowy miejskiej w okresie zimowym może być zapewniona przez elektrociepłownie, bądź przez indywidualne systemy grzewcze, najczęściej węglowe.
Ogrzewanie piecami węglowymi dotyczy szczególnie tych dzielnic miasta gdzie jest ich stara zabudowa. Ten system ogrzewania jest spalaniem nieekonomicznym i nieekologicznym. Łączy się on z większym zużyciem węgla na jednostkę energii oraz z bardziej toksycznym spalaniem (pyroliza), w stosunku do osiągnięcia tego samego celu energetycznego przez elektrociepłownię. Także małe lokalne kotłownie obejmujące jeden dom, czy nawet kilka ustępują elektrociepłowniom pod względem skutków ekologicznych.
Piece węglowe stanowią dodatkową pokusę spalania odpadów z gospodarstw domowych. Istnieje wówczas duże prawdopodobieństwo, a nawet pewność skażenia powietrza produktami spalania tworzyw sztucznych takimi jak przede wszystkim dioksyny i furany, których to tworzyw nie brakuje w odpadach domowych. Te produkty spalania to związki chemiczne w postaci gazowej najbardziej toksyczne jakie stworzył człowiek. Analiza składu powietrza potwierdza wzrost tych związków w ostatnich latach w tych właśnie dzielnicach gdzie dominuje ogrzewanie węglem.
Ogrzewanie węglem jest źródłem tzw. niskiej emisji będącej przyczyny smogu typu londyńskiego, szczególnie groźnego w pewnych warunkach meteorologicznych.