Dodał admin, 2007-12-13 Autor / Opracowanie: Sebastian Kosowski

Odkrycia geograficzne były punktem zwrotnym w dziejach Europy i świata. XV i XVI w. to czasy, kiedy wyprawy odkrywcze skierowały uwagę Europejczyków ku nowym kontynentom i ich mieszkańcom.

• Droga morska do Indii
Droga do Indii wydawała się teraz otwarta. Dzięki wyprawie portugalskiego wysłannika, który przez Morze Śródziemne, a następnie drogą lądową dotarł do Kalikat na zachodnim wybrzeżu Indii, wiedziano na pewno, że statki mogą przepłynąć z Afryki do Azji. W ten sposób stało się oczywiste, że jest możliwa podróż także drogą morską z Portugalii do Indii. W 1497 roku wyruszyła licząca cztery statki ekspedycja pod dowództwem Vasco da Gamy. Da Gama obrał kurs bardziej na zachód niż poprzednie wyprawy, wypływając dalej w Atlantyk i dopiero później kierując się bezpośredni na Przylądek Dobrej Nadziei. Dzięki temu chciał uniknąć zdradzieckich prądów płynących blisko zachodniego wybrzeża Afryki. Mimo to podróż wokół Afryki obfitowała w wiele niebezpieczeństw. Jednak wyprawa szczęśliwie przepłynęła Ocean Indyjski i wylądowała w Kalikat. Powrót Vasco da Gamy do Lizbony w 1499 r. był świętowany jak epokowe wydarzenie, dzięki któremu Portugalia stanie się wielkim pośrednikiem między Wschodem a Zachodem.

• Krzysztof Kolumb
Portugalczycy zazdrośnie strzegli swoich tajemnic, dlatego sąsiadujący z nimi Hiszpanie nie byli w stanie złamać ich monopolu na szlakach handlowych do Afryki i Azji. To był główny powód, który skłonił hiszpańską parę królewską, króla Ferdynanda Aragońskiego i królową Izabelę Kastylijsą do udzielenia poparcia żeglarzowi z Genui ? Krzysztofowi Kolumbowi. Na podstawie lektury najnowszych dzieł z geografii świata, doszedł on do wniosku, że Indie leżą nie dalej niż około trzy i pół tysiąca mil na zachód przez Ocean Atlantycki. Pomysł Kolumba mógł zyskać uznanie mu współczesnych, ponieważ już wówczas większość wykształconych ludzi wierzyła w kulistość Ziemi. Poddawano wątpliwości wyliczenia Kolumba dotyczące długości planowanej podróży. Genueńczyk mylił się w swoich szacunkach odległości do Indii drogą na zachód. Można jednak powiedzieć, że to była jedna z najszczęśliwszych pomyłek w dziejach ludzkości.
Po latach zabiegań na różnych dworach o poparcie i środki Kolumb otrzymał wreszcie flotyllę złożoną z trzech hiszpańskich karaweli: Santa Maria, Nina i Pinta. 3 Sierpnia 1492 r. wyruszył z hiszpańskiego portu Palos. Miał dużo szczęścia ? bądź żeglarskich umiejętności ? by znaleźć pomyślne wiatry, które szybko poniosły trzy żaglowce na zachód. Mimo to, po trzydziestu dniach żeglugi załoga miała dość podróży po bezkresnym oceanie i domagała się powrotu. Kolumb ostatecznie przystał na żądania buntujących się marynarzy, pod warunkiem, że w ciągu najbliższych kilku dni nie ujrzą lądu. Dwa dni później, o drugiej nad ranem 12 października, marynarz w bocianim gnieździe dojrzał w świetle księżyca małą wysepkę. Była to jedna z wysp archipelagu Bahamów, którą odkrywcy nazwali San Salvador. Ani jednak tam, ani na Kubie i Hispanioli (dzisiejsza Haiti), do których dotarli później, nie znaleźli bajecznych bogactw Orientu. Nigdzie też nie udało im się odkryć żadnych śladów cywilizacji Chińczyków i Japończyków.
Mimo pojawiających się wątpliwości dotyczących dziwnego miejsca Indii, w którym wylądowali, Kolumb do końca był przekonany, że odkrył nową drogę do Indii. Za sprawą jego pomyłki do dziś rdzennych mieszkańców kontynentu nazywamy Indianami, a o regionie Karaibów mówimy niekiedy Indie Zachodnie, aby je odróżnić od prawdziwych Indii Wschodnich.
Kolumb odbył jeszcze trzy podróże przez Atlantyk cały czas obstając przy tym, że ląd, który odkrył to Indie, chociaż nie udało mu się tam znaleźć złota i przypraw. Mimo to wkrótce ruszyły do tak zwanych Indii Zachodnich kolejne wyprawy hiszpańskie, aby spenetrować nowy ląd.