Dodał admin, 2007-11-27 Autor / Opracowanie: Studentka_1984

System informacyjny i controlling ma ułatwić zintegrowane zarządzanie bankiem, a w efekcie osiągnięcie wysokiej rentowności przy minimalnym poziomie ryzyka bankowego.

SYSTEM INFORMACYJNY W BANKU I CONTROLLING
Bank powinien posiadać system informacyjny, który stanowi instrument bieżącego i perspektywicznego zarządzania i oceny funkcjonowania banku. SYSTEM INFORMACYJNY dostarcza danych do okresowej oceny działalności banku, w tym również przez instytucje zewnętrzne jak NBP, dostarcza on danych do monitorowania ryzyka bankowego i innych zagrożeń. Jakość systemu informatycznego w banku zależy od infrastruktury informatycznej, przyjętej metodologii i kwalifikacji analitycznych. SYSTEM INFORMACYJNY powinien opierać się na hurtowni danych. HURTOWNIA DANYCH opiera się na zasileniu z innych systemów, głównie z systemu ewidencji księgowej. Dane te przekazywane są w określonych odcinkach czasu z założoną szczegółowością i w układzie procesów. Funkcjonowanie hurtowni, która jest wspomagana programową bazą danych, opiera się na następującym schemacie:
•    ładowanie danych;
•    przekształcanie, w tym łączenie danych w uporządkowane zbiory informacyjne;
•    wybieranie informacji (po ustaleniu czy są wprowadzone);
•    wykorzystanie informacji – raporty narzędzia.
System informacyjny jest podstawą do CONTROLLINGU jako metody sterowania określonymi dziedzinami kształtującymi wynik finansowy banku. CONTROLLING jest metodą wspomagającą zarządzanie, przez sterowanie podmiotem gospodarczym za pomocą informacji liczbowych, tak by był zorientowany na zysk. Controlling wykorzystuje takie narzędzia jak:
•    planowanie;
•    rachunkowość zarządcza;
•    zarządzanie przez określenie celów;
•    budżetowanie.
Funkcje controllingu są szerokie:
•    utrzymywanie zasobów informacyjnych;
•    analiza;
•    sterowanie;
•    koordynacja;
•    wykonywanie obowiązków sprawozdawczych. KALKULOWANIE CEN NOWYCH PRODUKTÓW CELEM POLITYKI CENOWEJ jest maksymalizacja zysku oraz stopy zysku, wzrost udziału w rynku lub kombinacja powyższych celów. Polityka cenowa może przyjąć alternatywne strategie cenowe:
•    ustalenie niskich cen w celu ograniczenia konkurencji i ochrony udziału w rynku bądź jego zwiększenia;
•    obserwowanie lidera rynku dla ustalenia konkurencyjnej ceny;
•    ustalenie ceny powyżej ceny rynkowej dla zapewnienia sobie przewagi;
•    ustalenie poziomu wg ceny możliwej do zaakceptowania przez rynek.