Dodał admin, 2007-10-14 Autor / Opracowanie: Gosiaczek

Przewiduje się, że po przystąpieniu do EU w Polsce nastąpi przyspieszenie tempa wzrostu gospodarczego, co powinno korzystnie wpłynąć również na branżę turystyczną, zwiększając popyt na jej usługi

  Regulacje prawne dotyczące branży turystycznej w Unii Europejskiej i ich implementacja w Polsce
Regulacja prawna świadczenia usług turystycznych jako takich nie należy do kompetencji Unii Europejskiej, lecz jej państw członkowskich. W państwach tych istnieją odmienne zasady i wymagania wobec przedsiębiorców świadczących usługi w sektorze turystycznym. Jednakże ze względu na powiązanie turystyki z innymi dziedzinami gospodarki istnieje wiele aktów prawnych na szczeblu UE, które mają bezpośredni wpływ na branżę turystyczną, choć są przyjmowane w ramach kompetencji regulacyjnych Unii Europejskiej istniejących w dziedzinach innych niż turystyka. Wśród tego typu aktów prawnych znajdują się szczególnie dyrektywy z zakresu ochrony konsumentów:
• dyrektywa 90/314 o podróżach, wycieczkach turystycznych i wakacyjnych sprzedawanych formie pakietu usług,
• dyrektywa 94/47 o ochronie nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów o nabycie prawa do korzystania z nieruchomości na zasadzie podziału czasowego (tzw. time share). W Polsce obie dyrektywy zostały już wprowadzone do prawa krajowego. Postanowienia dyrektywy 90/314 wprowadziła ustawa o usługach turystycznych, natomiast dyrektywę 94/47 ustawa z 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku (Dz.U. z 2000 r. nr 74, poz. 855 z późn. zm.).
W dziedzinie statystyki w prawodawstwie UE do turystyki odnoszą się dwa akty prawne:
• dyrektywa 95/57 dotycząca zbierania danych statystycznych w obszarze turystyki,
• decyzja 99/35 implementująca dyrektywę 95/57.
Polskie przepisy w dziedzinie statystyki nie są jeszcze w pełni zgodne z tymi aktami prawnymi, ale istniejące rozbieżności mają być usunięte w niedługim czasie.
W Unii Europejskiej obowiązuje zasada swobody świadczenia usług przez przedsiębiorców zarejestrowanych w dowolnym państwie członkowskim na obszarze każdego z pozostałych państw członkowskich. Barierą w świadczeniu usług w innych krajach członkowskich mogą być zróżnicowane wymagania w zakresie kwalifikacji zawodowych osób wykonujących takie usługi. Aby usunąć te bariery przyjęto w UE dyrektywy dotyczące procedur wzajemnego uznawania pomiędzy państwami członkowskimi kwalifikacji w zakresie różnych zawodów i uprawnień do określonej działalności. W dziedzinie turystyki podstawowe znaczenie ma w tym względzie dyrektywa 1999/42 obejmująca m.in. hotelarstwo, pilotaż wycieczek, przewodnictwo turystyczne, pośrednictwo i organizację imprez turystycznych. Dyrektywa ta została wprowadzona do polskiego prawa ustawą z 10 maja 2002 r. o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do podejmowania lub wykonywania niektórych działalności (Dz.U. z 2002 r. nr 71 poz. 655). Ustawa wchodzi w życie w dniu uzyskania przez Polskę członkostwa w UE. Od tego momentu obywatele państw należących do Unii Europejskiej będą mogli świadczyć w Polsce usługi wymagające określonych kwalifikacji, jeśli kwalifikacje te nabyli w innych krajach i zostały one zgodnie z ustawą uznane za równoważne z polskimi. Podobnie, kwalifikacje polskich usługodawców będą uznawane w pozostałych państwach członkowskich UE zgodnie z obowiązującymi tam przepisami analogicznymi do naszej ustawy i również opartymi na dyrektywie 1999/42. Jeżeli usługi obywateli polskich na obszarze innych krajów UE (i odwrotnie) będą świadczone na zasadzie samozatrudnienia (działalności gospodarczej), nie powinny napotykać na żadne bariery. Inaczej będzie, jeśli osoby świadczące usługi będą chciały podjąć w innym kraju zatrudnienie w charakterze pracowników najemnych. W tym przypadku będą miały zastosowanie przejściowe ograniczenia w przepływie pracowników pomiędzy Polską, a innymi państwami członkowskimi UE, które zostaną zapisane w traktacie akcesyjnym. Wstępny wynik negocjacji w tej dziedzinie przewiduje, że obywatele polscy będą mieli pełne prawo swobodnie podejmować pracę we wszystkich państwach członkowskich UE po siedmiu latach od dnia wstąpienia Polski do Unii Europejskiej. Jednakże poszczególne państwa członkowskie będą mogły otwierać swoje rynki pracy dla polskich pracowników już wcześniej, a po pięciu latach będą do tego zobowiązane, i aby utrzymać ograniczenia do końca siedmioletniego okresu będą musiały tę decyzję specjalnie uzasadnić. Polska zastrzegła sobie możliwość wprowadzania podobnych restrykcji przy przepływie pracowników z krajów UE na rynek polski.