Dodał admin, 2007-10-12 Autor / Opracowanie: Dorota Rytko

Rozwój motoryczny człowieka uzależniony jest od pewnych, zmieniających się z wiekiem cech, jak wytrzymałość, czy elastyczność tkanki kostnej

Dziecko w młodszym wieku szkolnym rozwija się bardzo energicznie. Wraz z rozwojem układu nerwowego pojawiają się nowe możliwości ruchowe. W wieku 8-10 lat kształtuje się indywidualny rytm chodu, charakterystyczny dla człowieka, ruchy symetryczne np. wykonuje względnie dokładnie dopiero dziecko 9 letnie.  W okresie przedpokwitaniowym i wczesnej fazie pokwitania następuje szybki rozwój zwinności, siły dynamicznej i eksplozywnej oraz wytrzymałości.
 Rozwój szybkości  ruchów wzrasta i znacznie się rozwija. Szybkość ruchów zależy od siły mięśni oraz równowagi procesów pobudzenia i hamowania, co jest wynikiem zarówno rozwoju tkanki mięśniowej, jak i inerwacji oraz kształtowania centrów korowych.
Wytrzymałość wykazuje najszybszy rozwój około 7 – 10 roku życia, odmienny jest jednak charakter tej wytrzymałości. O ile dziecko w wieku 8 lat może wytrzymać dłużej w zwisie niż w podporze, to 12 latek obydwie te czynności wykonuje jednakowo długo,  a dziecko w wieku 14 lat dłużej może wytrzymać w pozycji podporu.
Wytrzymałość jest większa u chłopców aniżeli u dziewcząt, szczególnie duże różnice występują począwszy od  okresu pokwitania aż do starości.
Wydolność mierzona jest maksymalnym zużyciem tlenu i jest  właściwością odrębną od wytrzymałości, która jest cechą zdolności do przedłużonej pracy przy tolerancji tkanek na stężenie metabolitów kwasu mlekowego i „niekwasomlekowych”.
Koordynacja ruchów zależy przede wszystkim od rozwoju układu nerwowego. Szybki rozwój koordynacji ma miejsce w wieku 12 – 14 lat. Co jednak charakterystyczne dzieci nadpobudliwe wykazują opóźnienie w kształtowaniu się koordynacji ruchów. Z wiekiem zmienia się również charakter koordynacji . Różnicowanie rytmu ruchów jest dobrze ukształtowane w wieku 11 – 16 lat. W tym też wieku ma miejsce znaczne polepszenie się zdolności różnicowania napięcia mięśni.
Zwinność jest także ważnym miernikiem rozwoju motorycznego. Test zwinności w biegu jest łącznym miernikiem umiejętności władania ciałem, gdzie obok szybkości ruchów znaczną rolę odgrywa ich koordynacja. Zwinność wzrasta w szybkim tempie w okresie przedszkolnym oraz we wczesnej fazie pokwitania. Zwinność jest w całym przebiegu ontogenezy większa u mężczyzn aniżeli u kobiet.
Orientacja w przestrzeni jest uwarunkowana zespołem właściwości układu nerwowego. Bardzo szybki rozwój orientacji zaobserwowano w wieku przedszkolnym, nieco tylko wolniejszy w okresie pokwitania, a osiągnięta pod koniec tego okresu wielkość szczytowa dość długo utrzymuje się na podobnym poziomie, a regresowi ulega dopiero po 40 roku życia.1

Grupa uczniów którymi będę zajmowała się w mojej pracy, a zatem dzieci w młodszym wieku szkolnym oraz we wczesnym okresie dorastania – dzieci pomiędzy 10 a 13 rokiem życia wchodzą w okres rozwoju motorycznego zwanego „drugim apogeum motorycznym”  (pierwsze przypadało na około 5 rok życia), które jest zbieżne z fazą zrównoważenia szkolnego. Jest to okres zbierania sił i gromadzenia rezerw przed nadciągającym okresem dojrzewania, które to wprowadzi dziecko w okres nierównowagi zarówno emocjonalnej jak i motorycznej.
Okres ten cechuje refleksyjność, celowość i ekonomia motoryczna, które to wyparły okres pobudzenia i rozrzutności ruchowej. Procesy pobudzania i hamowania są względnie zrównoważone, dziecko panuje nad swym ciałem, bardzo łatwo i dość szybko przyswaja kolejne operacje ruchowe i doskonali uprzednio opanowane.
Uczniowie w młodszym wieku szkolnym chętnie współzawodniczą ze sobą, porównują swe siły, są bardzo aktywni ruchowo.
Motoryka jest tu oparta na solidnym i odpornym układzie wegetatywnym, sprawnej pracy serca oraz płuc, dobrej termoregulacji.
Badacze stwierdzają, że ten okres jest okresem łatwej nauki ruchu, a zatem wdzięcznym okresem w procesie wychowania fizycznego.