Dodał admin, 2007-10-08 Autor / Opracowanie: Dziki Imbir

We wcześniejszych cywilizacjach nie znano rasizmu. Chociaż wielu starożytnych wierzyło, że ich społeczeństwo jest lepsze od innych, nie łączyli tych różnic z rasą czy kolorem skóry.

  Pod koniec XVIII i w XIX wielu doszło do zniesienia niewolnictwa w większości państw europejskich, ale jego miejsce zajęły uprzedzenia rasowe. W XIX-wiecznej Anglii przyrodnik Karol Darwin opublikował swoje poglądy na temat ewolucji gatunków i doboru naturalnego, wg których pewne gatunki w przyrodzie są w stanie przeżyć dzięki większym zdolnością adaptacyjnym i sprawności fizycznej. Wielu ludzi zinterpretowało poglądy Darwina jako dowód, że pewne grupy społeczne są silniejsze od innych, ponieważ natura obdarzyła je większą odpornością i sprawnością. Taki stan rzeczy daje im kontrolę nad tymi grupami, które są z natury słabsze. Niektórzy Europejczycy zaczęli uważać się za istoty wyższe w stosunku do ludów i ras kolonizowanych. Znaleźli się nawet naukowcy usiłujący udowodnić, że Europejczycy maja większe mózgi, a zatem górują inteligencją nad innymi rasami.
XX wiek to okres odbywających się na całym świecie akcji protestacyjnych organizowanych przeciwko rasizmowi. Na początku stulecia przedstawiciele mniejszości etnicznych w dalszym ciągu byli dyskryminowani w szkołach, instytucjach publicznych i życiu zawodowym. Odmawiano im prawa do głosowania. Dyskryminacja rasowa życie na przykład Indianom brazylijskim i australijskim Aborygenom. W latach sześćdziesiątych w Stanach Zjednoczonych zaczęły się tworzyć pierwsze ugrupowania czarnych aktywistów walczące o równouprawnienie. Punktem zapalnym był incydent, w czasie którego pewna Murzynka nie chciała ustąpić miejsca w autobusie białemu mężczyźnie. Walkę o prawa człowieka prowadzono przez organizowanie marszów pokojowych. Doprowadziły one do zniesienia w 1954 roku przez Sąd Najwyższy USA segregacji rasowej w szkołach i podpisaniu Ustawy o prawach obywatelskich w roku 1964. Od lat osiemdziesiątych XX wieku szczególnie ostro zwalczany jest „rasizm instytucjonalny”, polegający na tym, że przedstawicielom określonych grup rasowych albo etnicznych utrudnia się znalezienie pracy czy miejsca zamieszkania. W RPA po roku 1948 rasizm stał się podstawą polityki państwowej. Rządząca Partia Narodowa wprowadziła system segregacji rasowej zwany „apartheidem”. Jego celem było rozdzielenie czarnych i białych obywateli w każdym aspekcie życia oaz ochrona interesów 4,5 milionowej rzeszy białych mieszkańców. Znaczna większość spośród 23 milionów czarnych mieszkańców i 2,5 miliona „kolorowych” została pozbawiona możliwości korzystania z bogactw tego państwa. Murzynom pozwolono mieszkać tylko na wyznaczonych terenach, nie posiadali oni prawa głosu w wyborach oraz swobodnego podróżowania po własnym kraju. Mimo zniesienia apartheidu w 1990 roku prawdopodobnie długo jeszcze pozostanie od w świadomości mieszkańców tego kraju.
Historia antysemityzmu jest długa, sięga czasów zniszczenia Jerozolimy w 70 roku n.e. po zburzeniu miasta wielu rdzennych mieszkańców było zmuszonych do osiedlenia się w Europie. W czwartym wieku naszej ery Europa przyjęła chrześcijaństwo jako oficjalna religię, co doprowadziło do pojawienia się uprzedzeń w stosunku do Żydów na tle religijnym. Nastroje antysemickie wzrosły w średniowieczu, kiedy ustanowiono prawa zabraniające Żydom kupowania ziemi i wykonywania zawodów rzemieślniczych. W rezultacie wielu z nich zaczęło trudnić się lichwiarstwem i handlem, aby utrzymać siebie i rodzinę. Sukcesy Żydów spotkały się z powszechną niechęcią. Od XVI wieku prawo wielu państw zmuszało ich do osiedlenia się w specjalnie wyznaczonych dzielnicach zwanych gettami. W XIX wieku zlikwidowano większość tych gett. Faszystowskie Niemcy i Włochy ponownie tworzyły getta podczas II wojny światowej. Na przełomie XVIII i XIX wieku dyskryminacja w stosunku do Żydów osłabła, gdyż wszyscy odczuli pozytywne skutki stabilizacji ekonomicznej. Popularność zdobywały poglądy liberalne, propagujące zasadę równości wszystkich ludzi. Jednak pod koniec wieku XIX kolonizacja i propagowanie pseudonaukowych tez na temat ras ludzkich spowodowały intensyfikacje postaw antysemickich. W wyniku prześladowań wielu Żydów wyjechało z Europy Wschodniej do Zachodniej i USA. W XX wieku niemiecka partia faszystowska doprowadziła do eksterminacji około 6 milionów przedstawicieli grób etnicznych uznawanych za rasy niższe. Początek realizacji planu „radykalnego rozwiązania kwestii żydowskiej” w Niemczech nastąpił po ogłoszeniu tzw. Ustaw Norymberskich w roku 1935. Doświadczenie nazizmu skłoniło wiele państw po II wojnie światowej do wprowadzania prawa zabraniającego podżegania do nienawiści rasowej.