Dodał admin, 2007-10-07 Autor / Opracowanie: Mirelka

Dzieje Egiptu zaczynają się około roku 3000 p.n.e. Wiedzę o trzech tysiącach lat historii państwa faraonów podzielono na trzy główne okresy: Starego, Średniego i Nowego Państwa.

Świat umarłych
Mieszkańcy doliny Nilu byli przekonani, że śmierć nie oznacza końca istnienia, a jedynie jego głęboką przemianę. Różnili się od innych ludów tym, że wierzyli, iż życie po śmierci może być szczęśliwsze od życia ziemskiego.
Egipcjanie nie mogli wyobrazić możliwość bytowania całkowicie niematerialnego, bez ciała. Stąd sądzono, że podstawowym warunkiem trwania w wieczności było zapewnienie jednemu z elementów niematerialnej duszy, zwanemu ka , ciała, w którym mogły przebywać i cieszyć się życiem. Właśnie dlatego starano się przeciwdziałać rozkładowi zwłok.
Ponieważ świat pozagrobowy podobny był do świata żywych sądzono, że zmarły potrzebuje pokarmów i napojów, które należy złożyć mu w grobowcu. Jednak trudno było się spodziewać, że po wielu pokoleniach znajdą się ludzie poczuwający się do obowiązku składania ofiar. Aby więc zmarły nie został ich pozbawiony, malowano lub rzeźbiono na ścianach przedmioty i sceny zastępujące rzeczywistość. Dawano też zmarłemu sprzęty, szaty, broń, a także służących w postaci figurek.
Szczególnie okazałe grobowce wznosili królowie. Przyjmowały one rozmaite postacie. Wznosili piramidy, później kopali swoje grobowce w ziemi.
Szczęście po śmierci zależało nie tylko od posiadania grobowca i dostarczania ka lub jego substytutu. Mógł go dostąpić tylko ten, kto dowiódł swej niewinności przed sądem odbywającym się przed bogiem zaświatów, Ozyrysem. Pozostali którzy nie mogli tego dowieźć, byli unicestwiani.
Przekonanie o konieczności na zasłużenie na szczęśliwą wieczność jest godne podkreślenia, gdyż w świadomości religijnej innych ludów pojawiało się ono bardzo rzadko.
Nie ma jednej metody badania życia codziennego starożytnych Egipcjan; wykorzystywać trzeba rozmaite metody, bazujące na różnych źródłach. Bogatego materiału dostarczają reliefy i malowidła grobowe. Chociaż członkowie najwyższych warstw społecznych byli chowani w dużych i dekorowanych grobach, to jednak rozmaite scenki, o drugorzędnym znaczeniu dla całej dekoracji, umożliwiają przelotne spojrzenie na życie zwyczajnych ludzi. Do tego dodać trzeba znajdowane w grobach modele i przedmioty codziennego użytku, często stanowiących część wyposażenia grobowego. Nieocenionym Źródłem są teksty literackie i dokumenty administracyjne na papirusach i ostrakach, ponieważ dostarczają szczegółów, których nie można zdobyć w inny sposób.

Pismo
Wynalezienie pisma około 3000 r.p.n.e. jest lepszym wyznacznikiem początku egipskiej historii niż jakiekolwiek inne wydarzenie. Wydaje się że w Egipcie nie istniała osobna niepiśmienna klasa arystokracji. Wszyscy ludzie o wysokim społecznym statusie robili karierę jako pisarze w urzędach, armii lub w świątyniach; także królowie znali pismo. Wprawdzie najważniejsze tytuły urzędnicze nie zawierają wzmianek o piśmie to jednak dzięki przedstawieniom wiemy, że ludzie ci byli pisarzami i po prostu przeszli ten etap, na którym pisanie było najważniejszym zadaniem.
Przyszły pisarz rozpoczynał naukę u innego pisarza; dzieci znaczących ludzi mogły to robić w młodym wieku, prawdopodobnie około 12 lat. Po zakończeniu nauki lub na jej wyższych etapach, pisarz stopniowo awansował w hierarchii urzędniczej. Podstawowych umiejętności nabywał zapewne przed podjęciem pracy. W Deir el-Medina, w jednej szkole, o której wiemy coś więcej, nauka najprawdopodobniej zaczynała się od przepisywania odpowiednich fragmentów z tekstu napisanego kursywą hieroglificzną, a zatytułowanego "Księga Kemit". Później uczeń przechodził do klasycznych dzieł literackich i, kiedy podjął już pracę, od współczesnych zbiorów listów, kompozycji satyrycznych, poematów i panegiryków, które mogły być przez nauczyciela zamierzone jako codzienne ćwiczenia.
Warte uwagi są dwie cechy charakterystyczne dla sposobu nauczania przyszłych pisarzy. Po pierwsze uczyli się oni pisma kursywnego, które stanowiło od początku najpowszechniejszą postać. Dla osiągnięcia biegłości w monumentalnym piśmie hieroglificznym, które było zrozumiałe dla bardzo niewielu ludzi, potrzebna była dalsza nauka (w Epoce Późnej oba rodzaje pisma znacznie się między sobą różniły). Po drugie nauka polegała na kopiowaniu całych zdań i słów; nie rozpoczynano nauki od poszczególnych znaków. Pismo rozumiano jako grupy znaków, nie widać zatem prawie żadnej tendencji do jego szczegółowej analizy.