Dodał admin, 2007-10-07 Autor / Opracowanie: Mirelka

Dzieje Egiptu zaczynają się około roku 3000 p.n.e. Wiedzę o trzech tysiącach lat historii państwa faraonów podzielono na trzy główne okresy: Starego, Średniego i Nowego Państwa.

Mumifikacja
Mumifikacja to metoda sztucznego zachowywania ciał zmarłych ludzi i zwierząt. Cywilizacja egipska nie jest w świecie jedną, która praktykowała ten obyczaj, lecz egipskie mumie są najlepiej znane i często - ku niezadowoleniu zadowoleniu egiptologów - traktowane jako symbol starożytnego Egiptu, a tym samym główny przedmiot zainteresowania jego badaczy. Mumie w rozmaity sposób przyczyniają się do wzrostu naszej wiedzy o cywilizacji egipskiej; dostarczają informacji o chorobach i warunkach życia Egipcjan, ich diecie itp. Mumie królewskie mogą wnieść swój wkład do naszych badań nad chronologią poprzez ustalenie wieku króla w chwili śmierci; na podstawie badań mumii możliwe jest również odtworzenia pokrewieństwa

Bogowie i ich kult
W odległych czasach zanim doszło do zjednoczenia Nilu każdy ośrodek miał swoich własnych opiekuńczych bogów. W późniejszych wiekach część z nich zdobyła czcicieli poza własnymi okręgami, zyskując bóstw ogólno egipskich, inne pozostałe przedmiotem kultu lokalnego. Najważniejszym bogiem wszystkich Egipcjan było Re, bóg tarczy słonecznej. Drugim bóstwem w hierarchii był Ozyrys, widziano w nim bóstwo płodnej natury, a zarazem władcę świata zmarłych. Re i Ozyrys stanowiły parę wzajemnie się uzupełniając. Horus był bóstwem niebios i opiekunem władzy faraonów. Dwaj inni bogowie zawdzięczali swą pozycję wierzeniach całego Egipty temu, iż byli patronami kolejnych stolic: Ptach w Memfis i Amon w Tebach. Wyniesienie Amona szybko spowodowało połączenie jego kultu z kultem Re i powstanie jednego bóstwa, Amona-Re. Liczne były także bóstwa żeńskie. Wymienić spośród nich warto dwie boginie czczone powszechnie: Hathor i Izydę.
Ponieważ Egipcjanie wierzyli, że bogowie decydują o losach całej społeczności i tworzących je jednostek, przekonani byli o potrzebie zabiegania o ich łaskę. Zwracali się do nich z modlitwami, składali dary, urządzali święta i procesje. Kult skupiał się wokół posągów bóstw, w których wedle ówczesnego przekonania bogowie byli obecni. Ich potrzeby miały być podobne do potrzeb ludzkich: trzeba im było zapewnić dom, budując świątynie dostarczyć pokarmów i napojów, szat, wonności, sprawiać przyjemność pięknym śpiewem i tańcem. W dniach wielkich świąt wynoszono posąg boga ze świątyni, ceremonialnie obnosząc lub nawet obwożąc specjalną barką po Nilu.
Organizowanie kultu i wznoszenie świątyń należało do najważniejszych czynności każdego króla, któremu w tym pomagała osobna grupa ludzi poświęcająca się służbie bogom-kapłani. Pojawiali się oni nie od razu, początkowo czynności kultowe należały do zadań urzędników. Z biegiem czasu ich liczba i znaczenie wzrastały. Kapłani nigdy nie tworzyli w Egipcie jednolitej, posiadającej własną organizację, grupy społecznej, służyli zawsze określonemu bóstwu i byli związani z konkretną świątynią. Kapłani zobowiązani byli do przestrzegania pewnych zasad rytualnych, na przykład musieli być obrzezani golili brody i brwi, nosili tylko szaty lniane, musieli powstrzymywać się od pewnych potraw. Aby umieć spełniać swe funkcje, poznawali pismo, opanowali święte teksty modlitw i rytuałów oraz mity tyczące się ich bóstwa.
Kult był bardzo kosztowny. Aby dostarczyć kapłanom niezbędnych środków, królowie obdarzali świątynie ziemią, zbożem, bydłem, niewolnikami, kosztownymi przedmiotami. Dzięki temu świątynie ważniejszych bóstw zdobywały sobie powoli pozycję gospodarczą niemal równą potędze króla.