Dodał admin, 2007-10-07 Autor / Opracowanie: Mirelka

Dzieje Egiptu zaczynają się około roku 3000 p.n.e. Wiedzę o trzech tysiącach lat historii państwa faraonów podzielono na trzy główne okresy: Starego, Średniego i Nowego Państwa.

Tutanchamon wstąpił na tron mając zaledwie dziesięć lat i rządził tylko przez kilka lat (ok. 1332-1323 p.n.e.). Pochowany został w Dolinie Królów, gdzie jego grobowiec został przysypany gruzem w czasie budowy grobowca dla innego, późniejszego faraona. Dzięki temu podczas, gdy wszystkie inne znane miejsca pochówku faraonów zostały ograbione, grób Tutanchamona ocalał prawie nietknięty. Ponad trzy tysiące lat później, w 1922 r. został odkryty przez angielskiego archeologa Howarda Cartera. W środku grobowca znaleziono skarby, które uczyniły z młodego Tutanchamona jednego z najsłynniejszych władców starożytnego Egiptu.

Wojowniczy faraonowie
Egipt przez cały okres Nowego Państwa był zaangażowany w bliskowschodnie konflikty. Za czasów wojowniczych faraonów takich jak Seti I (ok. 1290-1279 p.n.e.) i Ramzes II (ok. 1279-1213 p.n.e.) ponownie zyskał mocarstwową pozycje. Ramzes był także wielkim budowniczym. Za jego panowania powstały tak imponujące dzieła jak sala kolumnowa wielkiej świątyni w Karnakau czy zespół świątyń w Abu Simbel. Chełpliwe inskrypcje o własnych czynach wielkie podobizny świadczą o wielkich ambicjach Ramzesa.
Jednakże wojny prowadzone przez Ramzesa II wyczerpały kraj. Wkrótce po jego panowaniu rozpoczął się długotrwały proces upadku państwa. W X w.p.n.e. po władzę w Egipcie sięgnęły obce dynastie z Libii, Nubii i wreszcie w drugiej połowie VII w.p.n.e. z Asyrii. Ostatnim wysiłkiem na rzecz zachowania imperialnej potęgi był podbój Syrii, zakończył się on jednak ostatecznie klęską w bitwie z wojskami babilońskimi pod Karkeszim w 605 r.p.n.e, co oznaczało utratę przez Egipt całego imperium bliskowschodniego.

Koniec Egiptu faraonów
W 525 r.p.n.e. Egipt stał się częścią imperium perskiego. Następnie kraj został podbity przez Aleksandra Wielkiego (356-323 p.n.e.). Po śmierci Aleksandra władzę w Egipcie przejął jeden z jego generałów, Ptolemeusz, który założył grecką dynastię Ptolemeuszy rządzącą do 30 r.p.n.e. W okresie ich panowania Egipt stawał się coraz bardziej częścią cywilizacji hellenistycznej.
Kres niepodległości Egiptu nastąpił wraz ze śmiercią Kleopatry. Cywilizacja egipska obumarła wypierana przez kulturę grecko-łacińską. Ostatnie znane hieroglify pochodzą z 394 r.n.e. i można je uważać za ostatnie słowa, jakie zostały przekazane nam przez starożytnych Egipcjan.

Małżeństwa w starożytnym Egipcie
Egipcjanie w większości żyli w związkach monogamicznych. Po ojcu dziedziczyły dzieci (lecz nie zawsze). Własności w rodzinie określały kontrakty małżeńskie, akty darowizny, testamenty. W tych sprawach rola kobiety była ważna, lecz nie tak jak mężczyzny. Kobieta do małżeństwa wnosiła część majątku, która stanowiła jej własność (przynajmniej teoretycznie), w wypadku rozwodu kobieta zachowywała względem majątku pewne prawa. Mogła również pozostawić w testamencie swój majątek według własnej woli.
W Egipcie możemy zauważyć, że prawny status pary żyjącej razem jest inny niż małżeństwa. Znamy przypadek pewnego mężczyzny, który został oskarżony o utrzymywanie stosunków z kobietą, która żyła z innym mężczyzną, lecz nie była jego żoną; mogło by się wydawać, że w takiej sytuacji nie stanowi to wykroczenia.
Bardzo niewiele wiemy o społecznym podłożu związków małżeńskich. Można było poślubić osobę bardzo blisko spokrewnioną, czasem nawet przyrodnią siostrę, czy brata. W rodzinie królewskiej znamy przypadek małżeństwa pomiędzy rodzeństwem. Nie wiemy w jakim wieku zawierano małżeństwa. Niektóre ze znanych drzew genealogicznych egipskich rodzin pokazują, że niektórzy mężczyźni mogli mieć dzieci przed ukończeniem 20 lat.