Dodał admin, 2007-10-07 Autor / Opracowanie: Mirelka

Dzieje Egiptu zaczynają się około roku 3000 p.n.e. Wiedzę o trzech tysiącach lat historii państwa faraonów podzielono na trzy główne okresy: Starego, Średniego i Nowego Państwa.

Początki cywilizacji
W odróżnieniu od rzek Mezopotamii, w Nilu woda przybierała i opadała zgodnie z rocznym cyklem, regularnie też wylewała pozostawiając za każdym razem żyzne osady i napełniała kanały systemów irygacyjnych. Dzięki temu dolina Nilu była bardzo urodzajna, a zbierane tam plony wystarczały nie tylko na wyżywienie rolników i ich rodzin, ale także utrzymanie rozbudowanej administracji i ludności miast oraz ludzi zatrudnionych przy pracach budowlanych prowadzonych na niespotykaną skalę.
Dzieje Egiptu starożytnego zaczynają się ok. roku 3000 p.n.e., kiedy król Górnego Egiptu (doliny) Menes podbił Dolny Egipt (deltę). Powstałe w wyniku tego podboju zjednoczone państwo egipskie przetrwało tysiące lat nietknięte, z wyjątkiem kilku krótkich okresów, a Menes stał się założycielem I z XXXIII egipskich dynastii. Ostatnia z nich, dynastia greckich królów Ptolemeuszy, rządziła Egiptem do 30 r.p.n.e., kiedy to królowa Kleopatra popełniła podobno samobójstwo.
Żeby łatwiej uporządkować wiedzę o trzech tysiącach lat historii Egiptu faraonów, podzielono je na trzy główne okresy Starego, Średniego i Nowego Państwa. Te okresy stabilizacji poprzedzielane są latami kryzysów i obcych najazdów), które nazywa się umownie pierwszym, drugim i trzecim okresem przejściowym.
Okres panowania dwóch pierwszych dynastii wyróżnia się jako Wczesne Państwo (ok. 3000-2600 p.n.e.), które poprzedzało Stare Państwo. Nawet w tej wczesnej fazie rozwoju państwowości daje się już wyróżnić wiele trwałych elementów egipskiej cywilizacji. Król już wtedy był ucieleśnionym bóstwem, chociaż znany nam dobrze tytuł faraona (dosłownie „wielki dom”) pojawił się dopiero w okresie Nowego Państwa. Egipski system wierzeń był bardzo skomplikowany. Dużą rolę odgrywały wierzenia związane z życiem pozagrobowym. To one miały wpływ na wynalezienie różnych sposobów mumifikacji zwłok, które miały zapewnić wieczność odchodzącym z tego świata monarchom. Już w okresie Wczesnego Państwa duże znaczenie zdobyli sobie kapłani oraz liczna kasta urzędnicza.

Stare Państwo
W okresie Starego Państwa (ok. 2600-2150 p.n.e.) Egipt cieszył się największa stabilizacją, zapewniając bezpieczny rozwój bez obawy ingerencji z zewnątrz. To wtedy cywilizacja egipska uzyskała ostatecznie swoją dojrzałą postać, o czym świadczyły pierwsze wielkie królewskie grobowce z kamienia w postaci piramid. Słynna piramida schodkowa w Sakkarze zbudowana została dla Dżesera, władcy III dynastii, według planów monarszego kanclerza Imhotepa. W połowie legendarna postać pierwszego znanego z imienia architekta i uczonego była czczona jako opiekuna pisarzy, a potem jako bóg, patron medycyny.
Największa z piramid została wzniesiona w Gizie dla władcy IV dynastii Cheopsa. Piramidy orientowano precyzyjnie według stron świata. Te wielkie monumenty były bardziej triumfem genialnej organizacji pracy ogromnej liczby ludzi niż techniki.
Pod koniec Starego Państwa w siłę rosła arystokracja, osłabiając władzę centralną. W czasie pierwszego okresu przejściowego (ok. 2150-150 p.n.e.) Egipt został podzielony przez kilka rywalizujących ze sobą, lokalnych dynastii, a piramidy i grobowce były dewastowane i grabione ze zgromadzonych w nich skarbów.

Średnie Państwo
Ponowne zjednoczenie Egiptu dało początek tzw. Średniemu Państwu (ok. 1950-1785 p.n.e.). Stolica Egiptu została przeniesiona z Memfis do Teb w Górnym Egipcie. Pobliska Dolina Królów stała się miejscem pochówku w wykutych w skale grobowcach wielu władców, a w tebańskich dzielnicach Karnak i Luksor wznoszono imponujące świątynie i pomniki. Egipska religia ukształtowała się w tym okresie. Wierzono, że na życie pośmiertne mogą liczyć nie tylko monarchowie, ale także zwykli ludzie, o ile odpowiednio się do tego przygotują. Prawdopodobnie z tym wiązał się nowy zwyczaj umieszczania w grobach małych drewnianych figurek żołnierzy, rzemieślników i sług, czyli osób, które miały towarzyszyć zmarłemu w życiu pozagrobowym. Dzięki tym figurkom, zwanym szawabti możemy dość dokładnie sobie wyobrazić, jak wyglądało życie codzienne Egipcjan.