Dodał admin, 2007-10-07 Autor / Opracowanie: Mirelka

Wprowadzone jednorazowo, a także w małych dawkach przez dłuższy czas, do organizmu mogą powodować zatrucia ostre lub przewlekłe.

Innym pierwiastkiem toksycznym dla człowieka, również należącym do metali ciężkich jest znana wszystkim rtęć. Jest to metal płynny, łatwo paruje i rozpada się na drobne kuleczki, co powoduje zwiększoną powierzchnię parowania. Metal ten wykorzystywany jest w przemyśle elektrotechnicznym, do wytwarzania prostowników, lamp jarzeniowych i kwarcowych, przy wyrobie termometrów, barometrów, aparatury naukowo - badawczej, w technologii materiałów wybuchowych, w przemyśle chemicznym i farmaceutycznym. Rtęć występuje w 3 formach: jako rtęć organiczna, nieorganiczna oraz metaliczna. Związki organiczne rtęci wywołują zatrucia, których negatywny wpływ może być bardzo długo niedostrzegany przez człowieka. Niewiele jest wczesnych objawów zatrucia, ale zaliczyć tutaj możemy ślinotok, który spowodowany może być wydalaniem rtęci przez gruczoły ślinowe. Związki rtęci wchłaniają się przez błonę śluzową przewodu pokarmowego i przez krew zostają rozprowadzone do wszystkich tkanek, a kumulują się w narządach miąższowych, głównie w nerkach, wątrobie, mięśniach i kościach. W wyniku działania związków rtęci najczęściej uszkodzony zostaje ośrodkowy układ nerwowy, a skutki tych uszkodzeń są nieodwracalne. Rtęć wydalana jest głównie przez nerki zaraz po jej wchłonięciu, jednak proces ten jest powolny i trwa przez dłuższy czas. Jednym z poważniejszych skutków zatrucia związkami rtęci jest wystąpienie choroby Minamata, która powoduje w organizmie żywym silne pobudzenie, zaburzenia słuchu, widzenia, mowy, drżenie mięśni, a nawet uszkodzenie nerek, a w ciężkich zatruciach śpiączkę i w konsekwencji śmierć. Pary rtęci są także wysoce niebezpieczne, powodują często ciężkie zapalenia płuc. Innym poważnym skutkiem zatrucia rtęcią może być zapalenie mózgu, co również w konsekwencji może doprowadzić do upośledzenia, a nawet śmierci.
Do pierwiastków niezbędnych, ale jednocześnie niebezpiecznych dla człowieka zaliczyć można także cynk. Pierwiastek ten jest stosowany na powłoki ochronne (cynkowanie), jako składnik stopów, na elektrody. W przyrodzie występuje w różnych minerałach (np. sfaleryt). Także w organizmie odgrywa ważną rolę jako składnik wielu enzymów i hormonów. Gromadzi się w wątrobie, trzustce i na powierzchni czerwonych ciałek krwi. W lecznictwie tlenek cynku stosowany jest jako lek ściągający i bakteriobójczy. Jednakże jak większość pierwiastków w nadmiarze staje się dla człowieka niebezpieczny. Cynk występujących w zbyt dużych ilościach w organizmie może doprowadzić do zatrucia. Objawami zatrucia cynkiem jest: uszkodzenie błony śluzowej jamy nosowo – gardłowej i dolnych odcinków układu oddechowego oraz zmiany martwicze w ścianach żołądka, dwunastnicy i jelit. Charakterystyczną postacią ostrego zatrucia cynkiem jest „gorączka odlewników” – choroba zawodowa, która występuje u robotników zatrudnionych przy pracach z cynkiem ogrzewanym do temperatury zbliżonej do wrzenia.
Tak zwanych „pierwiastków śmierci” w środowisku, zarówno naturalnym, jak i sztucznym jest wiele. Wiele z nich występuje jednak jedynie w ilościach śladowych dlatego zatrucia nimi występują niezwykle rzadko. Niestety pierwiastki wyżej wymienione maja powszechne zastosowanie w przemyśle, dlatego też w otoczeniu człowieka znajduje się więcej ich niebezpiecznych związków, które z gleby, atmosfery, wody w bardzo łatwy sposób przedostają się do organizmu człowieka i prowadzą do zatrucia. Aby nie zatruć się związkami metali ciężkich wydawałoby się, że najwygodniej jest ich unikać. Wbrew pozorom rozwiązanie to nie jest najlepsze, bowiem nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, że w danej chwili znajdujemy się w obszarze niebezpiecznym. Bardziej sensownym rozwiązaniem byłoby wyeliminowanie z przemysłu i użytku codziennego przedmiotów, które są źródłem emisji niebezpiecznych substancji. Jednakże niestety większość tych metali ciężkich jest niezbędna do produkcji i w niewielu przypadkach jest możliwość zastąpienia ich innymi, mniej toksycznymi składnikami. W związku z tym, najlepszym, chociaż może nie najłatwiejszym rozwiązaniem, jest zdobycie umiejętności posługiwania się w prawidłowy sposób, przedmiotami, które zawierają „pierwiastki śmierci”. Należy wzbudzić w społeczeństwie świadomość tego, jak wielkie szkody może w organizmie wyrządzić nieumiejętne posługiwanie się przedmiotami mogącymi emitować związki niebezpieczne. Należy pokazać jak wielką krzywdę wyrządzają sobie i innym, osoby nie liczące się z zasadami ochrony środowiska, nie dbające o nie.