Dodał admin, 2007-10-07 Autor / Opracowanie: Paweł Kowalewski

Najbardziej uniwersalną i rozpowszechnioną na świecie organizacją jest Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ).Do jej utworzenia przyczyniła się również Polska

 Oznacza to, że Wspólnoty szybciej otwierają swoje granice przed towarami naszymi niż Polska - przed zachodnioeuropejskimi. Już w dniu wejścia umowy w życie Wspólnota zniosła cła i inne ograniczenia na ponad 55% polskiego eksportu przemysłowego na jej rynek. System koncesji udzielonych Polsce w postaci wolno cłowych kontyngentów m.in. na cement, wyroby stalowe, samochody, obuwie, kineskopy, nawozy - sprawia, że ponad 80% polskiego eksportu trafia bez ceł na rynek wspólnoty. Pozostałe ograniczenia w wolnym dostępie polskich produktów przemysłowych zostały zniesione przed terminem ustalonym układem. Polska natomiast zniosła początkowo cło na około 27% importowanych artykułów przemysłowych, głównie na surowce i materiały inwestycyjne. Stopniowa redukcja cen na pozostałe artykuły przemysłowe rozpoczęła się na początku 1995r. W handlu artykułami rolno-spożywczymi Polska i wspólnoty udzieliły sobie jedynie ograniczonych koncesji. Wspólnoty nie zdecydowały się na większą liberalizację handlu, gdyż polityka rolna tej organizacji służy w znacznej mierze ochronie interesów tamtejszych rolników przed tańszą konkurencją z zagranicy. Wyraża się to m.in. w polityce celnej. Wspólnoty zdecydowały się rozważyć, czy Polacy będą mogli pracować w krajach członkowskich. Polskie przedsiębiorstwa oraz zatrudnieni w nich Polacy mogą prowadzić działalność gospodarczą na rynkach Wspólnot na zasadach podobnych do tych, jakie obowiązują obywateli krajów członkowskich. Przewidziano stopniową liberalizację przepisów dotyczącą na cele zakładanych przedsiębiorstw, inwestycji i usług świadczonych w dziedzinach, do których odnosi się układ stowarzyszeniowy. Podkreślono znaczenie dopasowania ustawodawstwa polskiego do obowiązującego we Wspólnotach. Przewidziano rozwój współpracy w różnych dziedzinach ekonomiki, nauki i techniki, w energetyce, ochronie środowiska, transporcie i komunikacji. We współpracy kulturalnej nacisk został położony na przedsięwzięcia o wymiarze europejskim. Wspólnoty świadczą Polsce pomoc finansową w ramach programu PHARE oraz w postaci kredytów Europejskiego Banku Inwestycyjnego.
Na lata 1999-2003 przypadają zasadnicze rozmowy. Są w nich sprecyzowane warunki, na jakich Polska będzie mogła wejść do Unii Europejskiej. W niektórych dziedzinach naszemu krajowi mogą zostać przyznane tzw. ,,okresy przejściowe'', bądź innego typu odstępstwa od reguł panujących w UE. Polsce zależy na tym, by okresy przejściowe były możliwie krótkie i obowiązywały w możliwie niewielu dziedzinach (aczkolwiek w sprawie swobodnego zakupu ziemi przez obywateli UE to Polska wystąpiła o kilkunastoletni okres przejściowy). W deklaracji przełożonej ,,15'' przy okazji rozpoczęcia procesu poszerzenia znalazły się stwierdzenia, że Polska wystąpi o okresy przejściowe w usługach, ochronie środowiska i w niektórych sektorach gospodarki. Rokowania te są wyjątkowe. Nie przebiegają według zasady ,,coś za coś'', jak to się na ogół dzieje w rozmowach handlowych między dwoma lub kilkoma krajami. Ich celem jest włączenie Polski do wielkiego, rządzącego się swoimi prawami organizmu gospodarczo-politycznego. W związku z tym musimy przejąć prawo i wszystkie zasady funkcjonowania Unii. Dlatego powiada się, że kandydaci do Unii Europejskiej muszą przejąć ,,wszystko albo nic''. Ale szybka integracja może się wiązać niekiedy z radykalną i przez to bolesną dla społeczeństwa polskiego reformą. Unia ocenia, że Polska zbyt wolno przystosowuje prawo do standardów europejskich, słabo radzi sobie z restrukturyzacją górnictwa czy hutnictwa.